*West-Vlamingen en de g en de h, het is wat… En dan heb ik het nog niet over de ‘sk’ hier. Skwoone jong! 🙂

(U hebt nu een déjà lu want ik mocht dit bericht eerder al als gastblogger publiceren op Saturnein. Ik herhaal het hier enkel nog om mijn eigen archief te vervolledigen en omdat ik daar de foto’s niet mooi geschikt kreeg)

Als Oost-Vlaams plattelandsmeisje naar het West-Vlaamse Kortrijk verhuizen was meer dan een gok. Want zou ik daar wel kunnen aarden?

En toch deed ik het. Heel beredeneerd, weinig aan het toeval overlatend.

Google maps was meer dan mijn maatje tijdens mijn huizenjacht. Elke potentiële koop werd daarop gesmeten. Fietsafstand tot station, stad, bibliotheek, winkels, cultuur, groen was essentieel. Want ik wou toekomstgericht kopen. Oud worden met alles dicht bij de deur, alles wat het boerendorp dat ik achterliet niet had.

Na drie maanden verhuisd te zijn voel ik me nog altijd een beetje euforisch. Super dankbaar ook omdat het kon.

Ik zal je even zeggen waarom:

• Er is een dynamiek in de stad.
• In het centrum is koning auto gedegradeerd naar lagere adel. Er zijn fietsstraten à volonté, en de fietsers mogen die opeisen. Van en naar de stad kan je langs ‘fietsostrades’ komen. Er ligt onder andere een lange op een oude spoorwegberm die naar Zwevegem leidt. De andere richting geraak je vlot richting Rekkem en de Franse grens.

• De multiculturaliteit zorgt in de kleinere handelszaken dat ik een blijvend vakantiegevoel heb. Mijn Turkse bakker heeft trouwens het beste volkorenbrood dat ik ooit gegeten heb, om van zijn chocoladetaart maar te zwijgen.
• We hebben wat geschiedenis in de vorm van een mooi begijnhof, op de straatstenen na bijna helemaal gerenoveerd gedurende de laatste jaren.

• De onvermijdelijke Leie stroomt door de stad, en aan de Broeltorens is het meer dan mooi om te vertoeven.

• De Leie is ook niet de enige waterweg, er is ook nog het kanaal Bossuit-Kortrijk, en daar zijn nog authentieke sluizen te zien, soms met een mooi huis van de bediener ervan erbij. Aan de nummering te zien heb ik ze nog niet allemaal ontdekt.

• Over water liggen ook bruggen. De laatste jaren kwamen er wat moderne exemplaren bij, ook een mooi kronkelende fiets-wandelbrug.

• De Grote Markt met het stadhuis en het belfort mogen er ook zijn, en zelfs het ‘strontkasteel’ is ondanks de bijnaam, mooi.

• Kerken zijn er ook bij de vleet. De toren van de Sint-Maartenskerk is op veel plekken van ver al te zien. Mocht kaarsjes branden een hobby zijn, maak dat je dan voldoende ‘klutters’ (klein geld) bij hebt.
• Langs de Leie zijn ook enkele natuurgebieden, meer dan de moeite om in te gaan wandelen. En neen voor wie mij al lang kent, mijn fiets is niet in ’t rood geverfd. Ik was op weg van Rekkem (schoonbroer, fietsenhandelaar) met het nieuwe ros van dochterlief.

• Wil je die stad uit, dan is de boerenbuiten nooit ver weg. Zwevegem, Bellegem, Aalbeke, Rollegem,… al fietsend moet je wel rekening houden dat er wat hoogteverschillen zijn.

• We hebben verschillende parken. Eén ervan ligt op amper 250 meter van mijn deur. Diverse bomen en beplanting, een heel grote vijver, watervogels van verschillende merken (ik ben geen kenner). Een moederdier met kleintjes zien is tegenwoordig dagelijkse kost.

• De stad staat vol met zowel imposante huizen als kleine werkmanshuisjes en die zijn meestal heel verzorgd. Diegene die dat niet zijn, staan soms te koop voor onverwacht lage prijzen. Zij die naar ‘Blind Gekocht’ keken hebben daar gezien dat ze een huisje kochten voor €112000 (dat huis staat hier vlakbij trouwens). Die huizen getuigen van de vroegere nijverheid en de bazen en arbeiders die er vroeger woonden (textiel, steenbakkerijen).
• Her en der in en rond de stad zie je nog resten van die industrie. Verlaten gebouwen of soms netjes gerenoveerde exemplaren. Oude schoorstenen vind je ook bij de vleet, tot in ons woonerf zelfs. En de muur die twee kanten van mijn eigendom afsluit is ook een oude gevel van een fabriekje die is blijven staan.

• Niet onbelangrijk, het lekkere leven. Veel op restaurant ben ik hier nog niet geweest, maar de Indiër op de Grote Markt en een Italiaans restaurant aan de rand van het shoppingcenter konden mij zeker al wel bekoren. Zelfs de gewone dagschotel in één van de restaurants in het centrum mocht er zijn. Voor zoete zonden is ‘De Tarterie’  een aanrader, ook al op de Grote Markt. Je moet daar geen taart bestellen als je maar een klein hongerke hebt, want je wordt daar zeer gul bediend. Het simpel industrieel interieur kan ik ook smaken.
• In Kortrijk kan je ook niet naast de Guldensporenslag kijken. Het Groeningepark heeft zijn poort en twee monumenten:

• Ik sprak al over het Shoppingcenter. Tja, voor de liefhebbers is er de ‘K’. Ik loop daar wel eens door, maar ik ben geen echte shopper. In de andere winkelstraten hebben ze ook voor elk wat wils.
• Waar ze mij wel elke dag mogen naartoe sturen is ‘Boekenhuis Theoria’ . Het gebouw, de collectie, de koffietjes met zelf gebakken koekjes of een gebakje. Zelfs in Coronatijden scoren ze bij mij als ze een bestelling heel eco met de bakfiets naar huis brengen.

Ik ken uiteraard de stad nog niet half, sommige dingen weet ik niet waarvoor ze staan. Bij de eerste foto hieronder denk ik spontaan: “ik niet”. Maar dan is er ook nog die tweede foto… 🙂

Maar weet je wat, kom gewoon eens af. Als we na de Coronacrisis toch in eigen land moeten blijven, dan kan je hier minstens een dag vullen. Wil je geen parkeerstress, neem de trein. Het station ligt vlakbij het centrum, je kan niet missen. Je mag me zelfs contacteren voor een rondleiding.

Maar eerst moet ik nog mijn eigen (schoon)broers/zussen eens hier krijgen. De pandemie heeft er zelfs voor gezorgd dat mijn huis nog niet officieel ‘gewarmd’ is.