Vief

Als het leven de positiviteit teniet doet

Wat een week toch.

Ondanks dat ik de volle drie mensen van dichtbij zie en wel eens een koffie ga drinken, ziek worden en denken dat je Covid19 hebt.

Getest worden en negatief zijn. Opluchting en zo.

Dezelfde dag telefoon krijgen van jongste met nieuws van een besmetting in het woonzorgcentrum waar ze werkt. Ze had wat dagen vrij en wou dolgraag naar huis komen. Niet dus. Weer spanning, want het personeel wordt maar selectief getest. Dochter waarschijnlijk niet omdat ze maar eenmaal bij de besmette persoon is geweest. Dat de collega’s in de pauze in dezelfde ruimte zonder masker zitten eten is dan waarschijnlijk geen risico. Snap je dat nu?

Zelf toch maar weer plannen maken. De tuin zal nu wél kunnen aangelegd worden vanaf 19/10. Dat zag ik alweer uitgesteld in het geval ik zelf ziek zou geweest zijn.

En dan vandaag bericht krijgen van Bruno dat zijn zus (verpleegster) besmet is op haar werk. Haar zoon (de schrijnwerker) ook, haar man moet zijn zaak sluiten, de andere zoon is mijn tuinaanlegger.

No way dat ik die hier dus volgende week in mijn huis laat. Dochter die niet naar huis komt om mij te sparen en een ‘vreemde’ die risico vormt wel, dat gaat niet. Want wie hier werkt, krijgt hier ook eten. Ik kan die gast toch moeilijk zijn boterhammen in de camionette laten opeten.

Vandaag ben ik na ziek te zijn voor het eerst weer een eindje gaan wandelen. Even de stad in met Bruno, een Tarterietje doen. De paranoia werd weer op me gesmeten. Mijn wederhelft kreeg zelfs geen kus toen hij uit het station kwam. Dat is ook ietwat moeilijk als je een masker draagt. Onze gesprekken bleven ook maar over de pandemie gaan en over hoe mensen ermee omgaan. Verder nog over een nakend overlijden bij de moeder van zijn schoonzus. Ik werd er op geen manier vrolijk van, dat begrijp je wel.

Fast forward naar een volledige bevolking die ingeënt is tegen Covid19 gaat niet zeker? Want dan gaat de miserie van de anti-vaxxers weer beginnen neuten over beknot worden in hun vrijheid.

Sorry, zeikblogje.

Je mag altijd een mop vertellen in de commentaren, of mij een reis cadeau doen naar een onbewoond eiland waar het warm is.

Alles om even mijn kop in het zand te kunnen steken.

33 reacties

  2. Ik maak mij toch ook zorgen… Op school zijn er al meerdere besmettingen bij leerlingen en collega’s. Zolang het geen collega uit je team of een leerling van jou is, moeten we gewoon doorgaan. Ik heb het gevoel dat ik groot risico loop. Uiteindelijk loopt iedereen door elkaar tijdens de pauze of op weg naar huis. Ik ben er helemaal niet gerust in. Ik ben vooral bang om mijn moeder of echtgenoot te besmetten. Als het zo doorgaat…
    Neen, van mijn reactie zal je ook niet vrolijker worden. Meng dit met het grijze weer, zeer hoge digitale werkdruk en een paar tegenslagen. Help wat zie ik het somber in… 🥺
    Iemand een goede mop ter afleiding?

    Like

    Beantwoorden

  3. Naar ’t schijnt is er in Egypte zo goed als geen Corona meer, er zijn vluchten en ook weer terug, maar ik heb geen verlof meer en ik krijg volgens mij de zeven plagen van Egypte over me heen, als ik nu zou zeggen dat ik weg ben. 🙂

    Like

    Beantwoorden

  5. Ik begrijp je helemaal… de teneur is hetzelfde hier 😓.
    Ik stuur je dan gewoon een dikke, virtuele knuffel, daar kan het virus tenminste niet aan!

    Like

    Beantwoorden

  6. Als je aan die tuin begint, vooral niet vergeten een grote zandbak met licht zand te voorzien he ! Die kan later nog van pas komen want we zijn er nog niet aan die ffwd oplossing.

    Like

    Beantwoorden

  8. Inderdaad, miserie alom:

    “Gisteren zo verschrikkelijk slecht gegeten dat ik eigenlijk een vernietigende recensie zou willen schrijven!
    Maar het blijft toch je vrouw, hè.”

    Like

    Beantwoorden

  9. 😣 Het grijpt om ieders leven heen. Zoon vijf blijft voorlopig ook op kot om ons en zoon vier te sparen. De broer van een goede vriend is besmet en de vriend wacht nog op zijn resultaat. Die onverwachte wendingen vind ik het lastigst van al.

    Like

    Beantwoorden

  17. Hopelijk heeft je dochter het effectief niet. Zo bizar dat ze niet getest wordt. Ik dacht dat ze daar ondertussen toch al wat beter in geworden waren, in testen en opvolgen?
    Ik herken dat kop in het zand steken heel erg. Niet weten wanneer ik mijn familier terug ga zien, dat hakt er bij mij het hardste in. België staat hier weer op de rode lijst, dus hen bezoeken betekent 10 dagen quarantaine bij terugkeer en dat kan ik op het werk gewoon niet maken. We zijn drie weekends geleden op den bots naar daar gegaan, omdat we – terecht – vreesden dat het weer fout zou lopen. Ik voelde mij toen wat schuldig dat we 1400km met de auto gereden hebben voor nog geen 48u ginder. Maar nu, nu het weer zo onzeker is allemaal (gepland bezoek volgend weekend kan zeker niet doorgaan, een lang weekend van mijn broer hier in november lijkt steeds onwaarschijnlijker, ik durf amper nog hopen op een kerst samen…), ben ik zo zo blij dat we die dagen samen nog gehad hebben. Van mij mag die fast forward er ook komen met de grote hoop dat dat niet zo ver fast forward in de toekomst is als ik soms vrees.

    Like

    Beantwoorden

    • Bij de dochter goed nieuws, alle getest personeel die veel zorg aan de besmette persoon besteedde is negatief. Oef.
      En ik snap jou heel erg dat je nog eens over en weer wou. In het buitenland wonen is nu een quarantaine op zich van diegenen die je gewoonlijk al moet missen.
      Dat heel die miserie maar gauw gedaan is.

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

Plaats een reactie