*Als ik Google Translate mag geloven, dan is dat eenentwintig in het Iers.
En eenentwintig is vandaag de leeftijd van mijn jongste die al al die jaren een Ierse naam draagt (net als haar zus trouwens).
En ’t is een ferme, die dochter! Had ik hetzelfde karakter getoond in mijn tijd, dan was ik op die leeftijd niet al getrouwd geweest.
En toch, als ik naar haar kijk, dan kijk ik in de spiegel, want uiterlijk heb ik daar nogal een stempel op gezet.
Het eerste jaar van haar twenties zal ze allicht niet te snel vergeten. Vorig jaar deze tijd woonde ze nog maar pas in haar eigen huisje (ze was nog 19 toen ze het kocht, met dank aan de grootouders), en was ik onze gezinswoning aan het verkopen. Uit huis gaan (na al op kot gezeten te hebben, dat wel) was al een aanpassing, toen viel de thuis (het gebouw) dus ook nog weg. Gelukkig had zij daar niet zoveel moeite mee als haar zus. Waar de mama is, is het goed.
Ze had toen ook pas beslist dat de studie niet haar ding was en wou liever gaan werken. Ik kreeg er een ander kind door. Het ‘wat anderen van haar verwachtten’ had zwaar doorgewogen.
Ze had al geïnformeerd op haar laatste stageplek of ze daar werk voor haar hadden en toen dat zo was schreef ze zich uit op school.
Vanaf dan werkte ze in de zorg.
Vrije dagen verdeelde ze over de vriendenkring en over naar huis komen.
En toen kwam de pandemie. Zucht.
Geen vrienden meer zien, niet meer naar de mama want geen essentiële verplaatsing (al zou ik daar toch wel eens over durven discussieren).
Er kwamen wat praktische beslommeringen ook bij, want ik had tot dan altijd haar was gedaan. De telefoongesprekken die ze gevoerd heeft met mij vanuit het wassalon waren in het begin schering en inslag. But she survived. Ook zonder droogrek, want dat kocht ik haar maar toen ik de eerste keer na de lockdown weer naar haar toe mocht.
Ik wreef in mijn pollekes voor videobellen die tijd, want al was ze meestal optimistisch, na een paar weken begon het werk en de schrik voor besmettingen toch wel te wegen.
Achteraf heeft ze wel bekend dat het in één klap volwassen worden was. En op die leeftijd zijn er niet veel die dat in die mate (moeten) zijn.
Na in de zomer toch wel vaak samen te kunnen zijn, bracht de tweede lockdown weer meer angst mee. Er kwamen besmettingen op het werk, ze moesten helemaal ingepakt werken, er moest gewacht worden op uitslagen van haar test (meervoud ondertussen) en dan kwam ze weer een tijd niet naar huis. Want haar grootste angst is om mij te besmetten.
Ondanks het feit dat wij twee soms wel eens goed gebotst hebben – er waren wel eens periodes van radiostilte van haar kant – ziet ze me doodgraag. De soep was uiteindelijk zelden zo heet als ze opgediend werd. “Moeder, bemoei je niet” is iets wat ik wel vaker tegen mezelf moet zeggen, want ik durf daar wel eens teveel van hebben. Honderden selfies van ons twee tonen al die liefde. Beelden die we allebei koesteren.
Ondanks nu eenentwintig jaar, is zij diegene die hier ’s avonds met het hoofd op mijn schoot ligt in de sofa. Oudste doet dat nooit (geen verwijt, ander karakter). Zoveel kind mag ze natuurlijk nog zijn. Het liefst moet ik dan ook nog in haar haren ‘foefelen’. Niet dat haar kapsel dat er altijd onberispelijk moet uitzien dan nog in de plooi ligt. Het durft dan wel eens een ietwat andere plooi te zijn.
We zijn dankbaar voor onze momenten samen. En ik ben vooral trots op wie zij op haar 21ste al is.
#Proudmom!
VIEF 
Mooi! En: van harte met en voor je dochter!
LikeLike
Dankjewel.
LikeLike
Zo te horen inderdaad een top madam! Ze zal het van geen vreemden hebben 🙂
LikeLike
Ze hebben indertijd ferm met die proefbuis geschud denk ik.
LikeLike
Haha die vlechtjes! Gezellig hè, zo foefelen in hun haar. Hier wil geen ene van de drie dat nog laten doen. En de echtgenoot heeft geen haar. Toeme toch 😉
LikeLike
’t Zou geen zicht zijn ook hé, je man met vlechtjes?
LikeLike
😂
LikeLike
Foefelen in mijn haar … ik heb dat ook graag. En mijn man doet dat graag!
Proficiat met je dochter.
LikeLike
Je hebt geluk dan.
LikeLike
Zeker!
LikeLike
Ze is duidelijk voor geen kleintje vervaard, die dochter van jou. Proficiat met je verjaardag, Iers klinkende dochter!
LikeLike
P.S.: Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd naar haar naam.
LikeLike
Ik heb horen zeggen dat ze ‘Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliog’ heet. Een mooie Ierse naam, inderdaad, die je zelden hoort in Vlaanderen.
LikeLike
Wat jij daar zegt is een plaats in Wales, ik ben daar nog geweest.
Haar naam is de Keltische variant van Marian en een echte tongbreker. Ze is er niet altijd even blij mee geweest.
LikeGeliked door 1 persoon
Het zou zomaar even kunnen, want Eylafjallajökull, de naam die ik aanvankelijk in gedachten had, lijkt me achteraf gezien toch niet zo logisch.
LikeGeliked door 1 persoon
Je hebt prachtige kinderen, ze staan goed in hun schoenen. Wij moeders hé, ik deel wat je hier vertelt.
(Ik wil trouwens wel eens mee discussiëren over wat je zegt… ik vind dat je kinderen/ouders blijven zien een fundamenteel mensenrecht is. We gaan daar ook niet vanaf stappen.)
Dikke proficiat 🎂💙.
LikeLike
Dankjewel.
LikeGeliked door 1 persoon
Vief jong, doettanie, ik zit hier met tranen in mijn ogen. Zo schoon.
Wat ben jij een pracht van een mama, en wat heb jij prachtige dochters.
Met recht en reden #proudmom.
LikeLike
De meeste ouders hebben ferme kinderen, er zijn er wel die dat zo niet willen zien.
LikeGeliked door 1 persoon
Jammer voor die kinderen, én voor die ouders.
LikeLike
Toch heel speciaal om zo’n mooie warme band met je dochters te hebben!
Heel herkenbaar, dit stukje. Twee kinderen, twee verschillende karakters. Af en toe eens een kleine botsing, maar telkens zonder blijvende blutsen. Daarvoor is het leven ook veel te kort.
Proficiat jullie beiden. Of beter: drieën. Of nog beter: vieren. En vieren moet je !!!
LikeLike
De taart is voor zaterdag, maar ’t zal niet minder smaken.
LikeGeliked door 1 persoon
Van harte gefeliciteerd met de jarige dochter!
Ontroerend mooi.
LikeLike
Al die felicitaties, en ze houdt daar eigenlijk niet van. Teveel belangstelling voor haar. Bedankt toch.
LikeGeliked door 1 persoon
Een mooi stukje, doordrenkt van moederliefde. Je hebt alle redenen om trots te zijn op haar. En kinderen die volwassen worden, dat is wel eens van ‘klinkt het niet dan botst het’, niet alleen bij jou trouwens 😉
LikeLike
Als het nooit botst, wordt er waarschijnlijk niet gepraat.
LikeLike
GEFELICITEERD! xx
LikeLike
Dankjewel!
LikeLike
Proficiat met je dochter. Het is me wat in de zorg, momenteel met Corona helemaal.
LikeLike
Ja, niemand moet dat onderschatten.
LikeGeliked door 1 persoon
Nog een novemberjarige! Proficiat, hoor. Leuk dat ze nog graag dichtbij mama is. Onze jongste is bijna 22 en heeft niks liever dan … dat ik aan zijn haar pruts. 😉
LikeLike
Ja, allebei mijn kinderen zijn van november.
Dat moet een toffe zoon zijn! En zou dat een dingetje zijn van jongste kinderen of willen wij die jongsten als moeders nog wat dichtbij ons houden?
LikeLike
Geen idee. Nu je het zegt … Hij is de enige van de 5. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Straffe madame, in de zorg, zo jong; dan wordt je in één keer ‘groot’.
Gefeliciteerd :-))
LikeLike
Ja, ze heeft pit, en soms eens stekels, maar ook een gouden hart voor ‘haar’ oudjes.
LikeLike
Mooi en oprecht, wat wil je meer? Je bent een gelukkige dame (én dochter, maar dan met ‘jullie zijn’)
LikeLike
Ik weet dat geluk erg naar waarde te schatten.
LikeLike
Je mag op wolkjes drijven met je dochters, Vief! Het is ontroerend hoe sterk jullie band is.
LikeLike
Ik prijs me nog elke dag gelukkig met die band. Als je als kind maar één ouder hebt, dan is dat ook geen luxe denk ik.
LikeGeliked door 1 persoon