Laat ik ze eens oplijsten, de vrouwen die mijn leven gevormd hebben en die waar ik van voortkom.

De meetjes

Oma’s voor de niet Oost-Vlamingen. De twee Martha’s. Ik heb er denk ik weinig van meegekregen. Ze waren allebei op een maand tijd wijlen in 1978, ik was toen amper 9 jaar. Die van vaders kant kant keek altijd heel streng en toonde weinig hartelijkheid vond ik. Die van moeders kant was liever, en had groene limonade die niet te drinken was. Tot zover mijn herinnering.

Ons moetje

Het verkleinwoord is toepasselijk. Ze was niet groot van stuk, maar groots qua persoon. De zorgende, de immer aanwezige, diegene die zichzelf wegcijferde voor haar gezin, de strenge, diegene die zei dat we thuis het kot mochten afbreken maar elders braaf moesten zijn. Diegene ook met de humeuren, de soms bitse. Ik herken mezelf in die laatste twee helaas soms. Nooit ambieerde ik een leven als haar, zo enkel huisvrouw zijn leek me te beklemmend. Alleen in examentijden vond ik dat ze het perfecte leven leidde 🙂 Dat ik 2010 toch haar weg volgde deed me weer inzien hoe belangrijk het geweest was dat ze er altijd was, omdat ik zag wat mijn aanwezigheid met mijn eigen kinderen deed.

De zussen

We zien mekaar niet veel, en we zijn geen diepe babbelaars maar mocht er iets zijn, dan staan we klaar voor mekaar. We hebben wat ‘geëssepikt’ (schoon Maldegems woord – ruzie gemaakt) in onze jeugd. En ik ben nog altijd niet vergeten dat de oudste (10 jaar ouder) mij als kind in bad moest doen en me altijd met koud water afspoelde. Ik ben ook niet vergeten dat mijn jongste zus op de dag na het overlijden van de echtgenoot, mijn vaatwasser leegde en het volle aanrecht weer leeg maakte. Detail misschien, maar op dat moment zo liefdevol.

De dochters

Och meiden toch. Wat zijn jullie een rijkdom! Wat heb ik al veel van jullie geleerd. En wat zijn jullie verschillend.

De oudste maakte van mij een mama. Ene met beginnersfouten. De grootste fout al op de dag van haar geboorte. Mijn moetje had wel erg een stempel op mij gedrukt en haar “het is in het begin om doen” want een kind mocht je niet verwennen, heeft gemaakt dat het schaap de hele namiddag heeft liggen tieren achter glas in dat kleine glazen bedje en dat ze niet bij mij lag om getroost te worden. Ze vraagt nog altijd niet om geknuffeld te worden. My mistake. Het is een harde tante, vooral voor zichzelf en voor de zaken waar ze achter staat gaat ze door vuur. Ze zal waarschijnlijk niet rusten voor het kapitalisme een groot stuk op de schop gaat en voor ze mee de wereld wat menselijker en ecologischer heeft gemaakt.

De jongste. De knuffelaar, haar eerste dag was dicht bij mama en daar ligt ze nog graag. Diegene die met heel haar hart zorgt op het werk, diegene die ook nooit nee zegt tegen een extra dienst ook al had ze andere plannen (ze zegt al eerst ja zonder na te denken zelfs en komt daardoor te weinig op voor zichzelf). Diegene die vecht voor minderheden (LGBTQ, rassendiscriminatie). Diegene die me wel eens mijn fouten uit het verleden op de boterham geeft (bij een abusieve partner blijven) maar tegelijk beseft hoe kwetsbaar ik was. Het hart op de tong ook, soms kwetsend waarna er achteraf excuses komen. Ze wil me voor van alles en nog wat beschermen. De term ‘mommysitting’ komt wel eens lachend uit haar mond als ze allebei vaak hier komen logeren. Tegelijk steekt ze het verleden iets teveel weg en ben ik soms bang dat dat haar nog eens zuur gaat opbreken.

Maar wat een powervrouwen. Allebei! Ik wou dat ik hun wijsheid had gehad op die jonge leeftijd. Ik zou andere keuzes gemaakt hebben dan.

Alle andere sidekicks

Vriendinnen die gedurende een periode van mijn leven een belangrijke rol gespeeld hebben. Diegene die je soms maar eenmaal in het jaar moet zien om dan nog met een half woord genoeg te hebben om mekaar te peilen. De toffe madam die mijn haar doet, diegene die mijn voetjes verzorgt, diegene waarmee ik kan gaan wandelen, de gelijkgestemden van de WhatsApp-groep (blogmadammen), diegenen die hier komen lezen en reageren en al deze die ik tegenkom in het vrijwilligerswerk. Wat een fijne babbels heb ik daar al mee kunnen doen, en hoeveel energie hebben die gegeven in moeilijke tijden?

En de mannen?

Nee, het is vrouwendag.

Natuurlijk mogen de mannen er zijn. Vooral diegenen in gezinssituaties die beseffen dat thuis een gedeelde verantwoordelijkheid is en dat het niet enkel gaat over de vuilbak buiten zetten. Ook diegene die aan een vrouw in het werkveld niet de vraag stellen van “hoe moet dat dan met de kinderen als jij carrière maakt”, maar diegenen die beseffen dat werk-thuis balans voor de beste werknemers m/v zorgt. Ook de mannen die ons vrouwen de kracht geven om er te staan, door steun en liefde te geven. En de mannen die beseffen dat als een vrouw zegt dat ze het alleen kan, dat dan ook aanvaarden.

Ooit, in de ideale wereld, zou een vrouwendag niet meer nodig mogen zijn. Helaas voor nu is het nog nodig om voor gelijke rechten op de barricades te gaan staan.

Dat laatste wordt hier prachtig beeldend uitgelegd.