Vief

Er zijn kosten aan Vief

Aan Vief het blog, en aan Vief de mens achter het blog.

Vief het blog zit vol. Interpreteer dat in mijn dialect en het zou zijn dat ze zwanger is. Ergens is dat ook zo, ze (het blog) staat op ontploffen. M.a.w. mijn ruimte hier is zo goed als vol. Goed gepost precies op minder dan twee jaar. WordPress wil me nu zachtjesaan naar een betalend abonnement sturen. Ik, de gierige, hou die boot nog even af.

Fotobestanden verkleinen is de boodschap, maar ik had nogal wat last van digibetitis, ik kon dat m.a.w. niet. Ik stond nooit op de eerste rij als de digitale skills uitgedeeld werden, maar gelukkig zijn er achter de schermen warme blogmadammen die ter hulp schoten. Vief gaat dus, ook al achter die schermen, op dieet en in de toekomst worden geposte bestanden dus kleiner.

En dan Vief de mens.

Steun, kreun, pfff, … het is wat!

Wat er zoal in mijn hoofd en lijf is omgegaan de laatste maanden. Het is raar dat dat hoofd er nog op staat!

Het begon allemaal met naar de psycholoog gaan en de belofte aan mezelf dat ik mijn verhaal niet meer dood zou zwijgen. Narcisme is een wreed beest dat me erg heeft gebeten. Ik verdiende dat niet, mijn kinderen nog minder. Niemand verdient dat. PUNT!

Toen ik op gesprek ging voor mijn vrijwillige job heb ik me ook geuit als slachtoffer van, en sommige collega’s waar ik vaak mee werk weten ook een deel van mijn verleden. Ik vertel zo’n dingen niet om compassie uit te lokken, want dat haat ik, maar om mensen bewust te maken dat er soms meer tussen vier muren gebeurt dan wenselijk is. En om te kaderen waarom ik soms op bepaalde situaties heftiger reageer dan andere mensen.

Naar de psycholoog gaan heeft ook aan de oppervlakte gebracht dat er best nog wel veel verdriet zit om de breuk met Bruno. De breuk is terecht, we denken nu eenmaal over veel dingen anders, en op de duur zijn er geen onbeladen onderwerpen meer.

Ik laat mezelf nu toe om te rouwen, verdriet te hebben om het feit dat de echtgenoot gemaakt heeft dat ik nooit nog genoeg water in de wijn ga kunnen doen om echt met iemand samen te leven. Dat is gewoon erg! Hoe graag ik ook alleen ben, het gedacht van echt alleen oud te worden vind ik niet van het leukste.

Rouwen wil ook zeggen naar Bruno duidelijk maken dat dat verdriet er is. Dat ik soms huilde in zijn bijzijn maar dat heel goed wegstak (naar het toilet lopen, achter hem gaan fietsen als we onderweg waren,…) hield helemaal geen steek. Ik wist begot niet meer hoe me te gedragen rond hem. Wij en gevoelens bespreken, het is nooit vanzelf gegaan. Er is dus een mailsessie over en weer gegaan om duidelijkheid te scheppen.

Ik probeer ook naar de kinderen toe anders te communiceren. Meer laten blijken hoe ik me voel bij bepaalde situaties, ruimte vragen als ik die nodig heb en hen ook wat meer los te laten. Het ‘bemoei je zo niet, moeder’ in de praktijk zeg maar.

We spreken nu vaker één op één af en dat is effenaf fijn!

Vooral met de jongste zijn daar ook over haarzelf gesprekken uit voortgevloeid die me, schandalig na al die jaren, mijn kind ook beter hebben leren kennen. Dat ze nu zelf ook aan therapie denkt om de dingen eens goed op een rijtje te zetten, was iets dat een paar jaar geleden ondenkbaar was. Maar ook zij wil antwoorden op de waaroms van haar gedachten, acties, gevoelens.

Dat ik twee totaal verschillende kinderen gekregen heb is me al langer duidelijk. Je moet die twee niet teveel geforceerd samen zetten, want dat komt niet goed. Dat ze er in nood zouden zijn voor mekaar, daar twijfel ik dan wel weer niet aan. Het feit dat we dat allemaal beseffen zorgt voor rust.

Ik heb me ook neergelegd bij het feit dat mijn veerkracht ooit te erg op de proef gesteld is en dat die figuurlijke veer echt niet veel meer aankan. Ook al probeer ik lichamelijk nog 3×7 te zijn, ik ben dat al lang niet meer en mijn lijf protesteert op vele vlakken. Als alleen-ouder denken dat je dan voor twee moet werken voor je kinderen heeft me deze zomer echt fysiek genekt en dat wil ik in de toekomst dus niet meer meemaken.

Er worden hier dus meer grenzen gesteld. Het kan ook niet anders, mijn lijf reageert met heftige hoofdpijnen. Zelfs vanmiddag is er nog een hoofdpijnsiësta nodig geweest (wel buiten in de schaduw wat dan weer zalig is).

Normaal gezien zou er vanaf oktober nog op een tweede plek vrijwillig gewerkt worden, en ik heb dat met spijt in het hart, want een schoon initiatief (tea-room/winkel met anders valide mensen), afgezegd. Door het afhaken en ziekte van een pak vrijwilligers zijn er op de huidige werkplek meer shiften (soms vier dagen per week) en dat is genoeg. Ik ben daar graag, krijg er energie van, kom erdoor onder de mensen, maar ik wil daarnaast ook nog tijd voor mezelf en voor de mensen die ik graag zie.

En één van de mensen die ik graag zie ben ik zelf. Het heeft me vele jaren gekost om dat mezelf te gunnen en ik weiger er beschaamd over te zijn. Immers zonder goed voor mezelf te zorgen kan ik er voor niemand anders zijn.

46 reacties

  1. Dat is zo’n waarheid! Je kan iemand anders niet graag zien als je jezelf niet graag ziet.
    Fijn dat je al zo’n eind gekomen bent in je zoektocht naar je eigen ik. Ik wens je toe dat de rest van je levenspad in harmonie verloopt. Knuffel.

    Like

    Beantwoorden

  2. Mijn blog zal nooit ofte nimmer “vol zitten”; ik plaats mijn foto’s op een externe server (flickr.com) en link van daaruit. Zulks belast WordPress niet. Simple comme bonjour. Als je wil dat ik je hierbij help: shout!
    En kosten aan Vief? Lijkt me niet. Ik ben ervan overtuigd dat waar je thans doorgaat geen enkele mens onberoerd zou laten. Te weten hoe gerechtvaardigd de reden is die je hebt om te rouwen, is al een troost. Ik wens je ongelooflijk veel sterkte en vooral: veel succes.

    Like

    Beantwoorden

  3. Heel dapper van je om hier zo eerlijk over je voelen en evolutie te schrijven.

    Dat blog komt wel in orde.

    Jij zal wat meer tijd vragen, een lang verleden wis je niet zomaar vlotjes uit, maar je komt er zeker. Je lijkt steeds beter grenzen te stellen, je begrijpt dat jij hoognodig op de eerste plaats moet komen, je gaat de goede richting uit.
    Als ik bij de vorige blogs las hoe druk jij altijd bezig was met iedereen helpen, dacht ik vaak ‘hoe houdt ze het vol?’

    Moeilijk om je relatie te verliezen na zoveel mooie jaren samen.

    Like

    Beantwoorden

    • Dat waren het ook, mooie jaren. Hij heeft me een groot stuk weer heel gemaakt, weer een vrouw van me gemaakt, weer goed genoeg gemaakt. En dat had ik zo hard nodig!

      Like

      Beantwoorden

  5. Het is ook veel. En ik begrijp als geen ander dat je huwelijk nog steeds invloed heeft op je huidige functioneren en je relatie met B.
    Ik hoop dat je snel weer beter in je vel gaat zitten.
    Laat al het verdriet vloeien.
    Weg ermee.
    Komt goed schatje…
    X

    Like

    Beantwoorden

    • Je wil niet weten hoeveel water er al gevloeid is. Op het gebouw van mijn werkplek (oever van de Leie) staat nog altijd kunst, een regenboog met ‘Cry me a river’. Ik heb gehoorzaamd 🙂

      Like

      Beantwoorden

  6. Je bent een prachtmens, M., sorry, Vief.
    Ook wij hebben twee verschillende zonen, maar ze zijn twee handen op één buik als het erop aankomt.
    Knap hoe je in dit logje je gevoelens loslaat, het begin van ‘genezing’. Het is je hard gegund!!!

    Like

    Beantwoorden

  7. Investeer echt in jezelf. Je bent het zo waard. En nee zeggen tegen dingen is eigenlijk ja zeggen tegen dat wat je echt goed doet. Bewondering voor je openhartige analyse.

    Wat de blog betreft. Start een nieuwe op en je hebt weer alle ruimte. Een paar linkjes om te verwijzen ernaar en je kunt voort. Dat is het minste werk. Ik blog sinds 2011 bij WP maar verklein mijn foto’s. Ik ben nu op 44% van de 3 GB. Dus het helpt wel.

    Like

    Beantwoorden

    • Een nieuw blog starten ga ik niet doen, ik deed dat nog maar in februari 2020. Het is zo’n poespas om weer zo’n verhuis te doen. Ik ga me wel bezinnen over de hoeveelheid foto’s, want daarin heb ik waarschijnlijk wel wat overdreven. Het is een leerlesje.

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

  8. Hier word ik stil van hoor. Zeker na het lezen van het gelinkte blog. Potdorie, MAG dat ook wat kosten, wat jij voor de kiezen hebt gehad? En wat goed is het dan te lezen dat je het jezelf nu gunt jezelf graag te zien. Want ja: als je niet (eerst) van jezelf houdt, hoe kun je dan van anderen houden? Als je niet (eerst) goed voor jezelf zorgt… enfin: dat schrijf je zelf ook, en doe je dus ook. Kwetsbaar geschreven, door een sterk, mooi mens!

    Like

    Beantwoorden

  10. Oh Vief, wat leef ik met je mee! Maar je bent wel enorm goed bezig jezelf terug heel te maken. En alleen oud worden, dat is toch helemaal niet zeker. Wie weet wie kom je nog allemaal tegen in je zoektocht? Ik begrijp niet helemaal hoe het nu zit met Bruno. Jullie hebben gebroken maar doen wel nog veel dingen samen? Is dat niet enorm moeilijk en pijnlijk? Dikke knuffel prachtige blogvriendin!!!

    Like

    Beantwoorden

    • Dat is moeilijk en pijnlijk en tegelijkertijd heel vertrouwd. Hij is gisteren trouwens alleen op reis vertrokken. De bedoeling was om dat samen te doen, maar met al mijn getreuzel… Dat voelt tegelijkertijd als ‘ja, doe dat maar, ik gun je dat’ en evengoed ‘ik wou erbij zijn’. Onze verschillen hebben er trouwens ook voor gezorgd dat hij alleen is vertrokken. Ik wil aan geen kanten 18 uur op een bus zitten, ik wil niet vliegen, … enfin, altijd iets met mij 🙂

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

  11. Ik heb dit gisteren gelezen, en heb het naast me neergelegd, omdat ik niet kon reageren. Vandaag ben ik hier terug. En lees nog eens. Wat raakt dit me, Vief. Echt.
    Ik herken er zoveel in. Zoveel. Het raakt me, en het zorgt ervoor dat ik mijn woorden, die anders nogal snel klaar zitten, niet vind.
    Ik denk dat ik het aanvoelde, deze zomer, dat er onder je kolkende activiteit iets verborgen zat dat ging ontploffen, op een bepaald moment.
    Altijd bereid tot nog eens zo’n wandeling in de Gentbrugse Meersen om over die raakpunten te praten.
    Heel veel liefs. Ik krijg het niet goed uitgedrukt, maar ik denk aan je.

    Like

    Beantwoorden

  12. Ontwapenend eerlijk! Zo zouden er meer mensen mogen zijn! Jammer dat het zo moest lopen. Dat verdienen jij en je dochters niet. Ik bewonder je kracht en je wijsheid om met al die barsten om te gaan. Het komt wel goed. 💚💚💚

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    • Graag gedaan is niet de juiste reactie, maar als je er iets aan hebt is het meegenomen. Ikzelf geraak vooruit als ik dingen van me afschrijf, daarom doe ik het ook.

      Like

      Beantwoorden

    • Ik heb echt bewondering voor je openhartigheid, Vief. En ook voor het feit dat je het aangedurfd hebt om hulp te zoeken, wetende dat dit veel bagger naar boven zou brengen en dat het veel psychische arbeid vergt om terug schoon schip te maken. Je mag dan geen relatie meer hebben met Bruno, maar je hebt aan hem wel een vriend voor het leven, dat is meer dan sommigen die wel in een relatie zitten, hebben.
      Verder vind ik het al een hele prestatie dat je hier foto’s geplaatst krijgt. Mij lukt het zelfs nog niet om een algemene reactie te plaatsen, ipv een reactie op een reactie, wat eigenlijk niet de bedoeling is.

      Like

      Beantwoorden

Plaats een reactie