Vief

Grootouderloos

… en schoonmoederloos, dat zijn mijn kinderen en ik sedert sinterklaasdag.

Héél cynisch zou ik nu kunnen zeggen dat de Sint daarmee een mooi cadeau bracht. Maar er zijn natuurlijk meer lagen aan gevoelens en ik probeer nog altijd een menselijke mens te zijn.

Jongste was bij me toen het nieuws de dag nadien kwam, en die was meteen danig overstuur. Een kort mailtje van haar tante met de boodschap dat haar moeder was gestorven (alsof het ook niet de grootmoeder was) met de rouwbrief al in bijlage.

Het is niet dat de kinderen nooit een band hadden met hun grootmoeder. We beseffen allemaal dat ze veel voor hen heeft gedaan. Naschoolse opvang, voor middageten zorgen toen ze in de kleuter- en lagere school zaten, huiswerkbegeleiding met engelengeduld en helaas voor jongste ook heel streng. Uitjes in de vakantie, naar Knokke bijvoorbeeld, daar gaan begoede mensen namelijk graag. De kinderen kregen dan ook nieuwe kleren – van bij C&A -ze konden toch zeggen dat ze van Knokke kwamen hé? 🙂

Wat ze ook meekregen van haar is op tijd en stond een bak kritiek. Soms over pietluttigheden (over hun haar dat altijd in een staart of vlecht moest en geen haartje los, over kledij, … uiterlijkheden waren toch zo belangrijk!) maar ook over studiekeuzes.

Mijn breuk met de schoonouders is er gekomen door hen te vertellen dat jongste een beroepsopleiding in de zorg ging volgen. Ze was meer dan schoolmoe, studeerde geen hol meer voor de handelsrichting waar ze in zat, er moest dus een andere kant uitgegaan worden.

“Ze kan dan poetsvrouw worden hé” zei de schoonma smalend.

Bij mij is er toen iets gebroken. Jarenlang heb ik gezwegen en naar haar pijpen gedanst. Voor elke scheet die verkeerd zat werd ik opgebeld en kon ik achter haar gat lopen. Als de kinderen de telefoon opnamen was het van “waar is mama?” alsof ik me moest verantwoorden voor mijn afwezigheid. Ik was dat op een gegeven moment zodanig beu dat ik de stekker van mijn vaste lijn uitgetrokken heb.

Dat ze haar zoon al naar de knoppen had geholpen door hem de eerste zes weken van zijn leven fulltime in een crèche te steken (ze was er fier op dat ze de week na de bevalling al terug in haar zaak stond), met als gevolg geen hechting en enorme verlatingsangst bij hem. En hem later nooit waardering tonen heeft gemaakt dat hij een labiele, onzelfzekere, faalangstige en alcoholverslaafde man is geworden.

Zij had me bijgevolg geen lessen te leren op vlak van opvoeden. Ik ga nooit beweren dat ik op dat vlak onderscheiding verdien, maar zij toch al zeker niet.

Een giftige vloed aan woorden is er toen bij mij uitgekomen. Alle frustratie zonder een greintje nuance. Eindigen deed ik met het feit dat ze die poetsvrouw en iemand die zorgde zelf méér dan hard nodig had, want dat haar huis(houden) op niets geleek. Dat was niet gelogen. Haar gezondheid was niet goed, maar ze was te gierig en te trots om hulp in huis te halen.

Mijn schoonvader, haar eeuwige marionet, heeft me toen de deur gewezen, en ik ben nooit meer teruggekeerd.

xxx

Dinsdag zijn de kinderen en ik toch haar lichaam gaan groeten.

Ik herkende haar na zes jaar niet meer, behalve dan die naar beneden gekrulde mondhoeken die me nog altijd aan misprijzen deden denken.

De kinderen haalden daar ter plekke herinneringen op. Aan de vele crèmepap (vanille/chocoladepudding), boterhammen met choco én boter, … die ze daar aten. Jongste zei ook nog smalend van “kijk memé, mijn haar zit goed vast hé (mooi opgestoken) en ik heb ondertussen piercings”. Dat laatste zou ze vreselijk gevonden hebben.

Oudste zei dat ze vooral lessen wil trekken uit haar perfectionisme, wat haar zo meedogenloos maakte voor anderen maar ook voor zichzelf. Zij heeft wel wat van het karakter van haar grootmoeder (doorzetter, soms ten koste van zichzelf, faalangstig omdat alles perfect moe(s)t zijn in haar studies vroeger bijvoorbeeld) maar wil daar enkel het positieve van gebruiken.

Deze laatste groet was een afsluiting voor ons allemaal.

End of an era.

HOERA! (Ik sta mezelf toch een beetje cynisme toe)

22 reacties

  1. Dat mag – een beetje cynisme – van mij. Na dit gelezen te hebben. Lief mens, er worden wat korstjes van oude wonden opengekrabt de laatste tijd. En soms moet dat ook gewoon. Moet er eerst een heleboel onderhuidse pus nog wegvloeien eer er een litteken kan ontstaan waar je fier op kunt zijn. Volgens mij ben jij zéér helend aan het schrijven hier… En nu ben ik geneigd af te sluiten met: Gefeliciteerd…
    Knuffel uit het hoge noorden XX

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    • Afgaande op je beschrijving moet ze toch wel vaak last hebben gehad van zichzelf, al had ze dit niet in de gaten wegens gebrek aan zelfkennis. Gelukkig is je oudste zich bewust van de geërfde trekjes. Vanuit het standpunt van haar dochter begrijp ik de droge mededeling omdat er al 6 jaar geen contact meer was. Toch wel netjes dat ze het meldde of hadden je kinderen wel nog contact met hun grootmoeder? Dan ligt het wel weer anders, vind ik… Met dit fysieke afscheid wordt er weer een beetje meer komaf gemaakt met je moeilijke verleden.

      Like

      Beantwoorden

      • De kinderen hadden nog langer contact, maar de laatste drie jaar waren ze afvallig, slecht opgevoed, mochten ze niet meer gaan van hun moeder, wilden ze niet meer gaan omdat ze toch niets goed deden (schrappen wat niet past).

        Like

        Beantwoorden

  4. Er bestaat een uitdrukking ‘de mortibus nihil sine bene’, die vaak in waarheid wordt gebracht op begrafenissen en waar ik me dan op mijn beurt aan erger.
    Jij blijft, ondanks…., heel eerlijk, het moet dus echt wel heel diep zitten. Hopelijk lukt het jullie nu dit grotendeels pijnlijke verleden achter je te laten en een nieuwe vrijheid te proeven.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Haar zoon de eerste 6 weken van zijn leven fulltime in een crèche?! Waarom heeft zij eigenlijk een kind ‘genomen’?
    Ik lees doorheen dit log al jouw tegenstrijdige gevoelens Vief. Echt niet makkelijk voor jou, het leven heeft je niet gespaard. Dikke knuffel, ik leef met je mee!

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  7. Best knap van je dat je toch nog naar de begrafenis gegaan bent, zéker met zo’n ervaringen.
    Mijn moeder is door haar ouders, zus en broer ook zo behandeld en heeft al bijna een halve eeuw geen contact meer met ze. Dat is natuurlijk ook een spijtige zaak voor mijn, want ik heb enkel nog vage herinneringen én het herkennen van gezichten van nu volwassen neven en nichten, maar eigenlijk ook al zijn ze familie, zijn het toch allemaal vreemden voor me…

    Like

    Beantwoorden

  9. Tante,
    Dat ze veel voor de kinderen deden geeft hen het recht niet je zo te behandelen. Ik herken spijtig genoeg heel veel van die manieren bij mijn eigen schoonouders. Heel lastig om zo te leven, alles doen voor je kinderen en toch kunnen ze je altijd het gevoel geven dat het niet genoeg is. Ik troost me met het gedacht dat ze zelf een heel triestig leven hebben ondanks de uiterlijke rijkdom maar het is niet gemakkelijk. Het positieve eraan is dat ze me tonen hoe ik absoluut niet in het leven wil staan. Je doet het heel goed als moeder, laat niemand je hierover twijfelen.
    Natalie

    Like

    Beantwoorden

  10. Ik vind het knap en respectvol van jullie dat jullie toch afscheid zijn gaan nemen.
    Ik kan me niet voorstellen ook dat iemand die zo moeilijk was voor anderen, een heel blij en gelukkig leven heeft gehad.
    Triest is het, voor alle partijen.
    Je hebt prachtige dochters en je hebt heel wat van je leven gemaakt, bent nog steeds hard aan het werk om aan jezelf te werken. Maakt keuzes die niet de weg van de minste weerstand zijn, maar beter zijn voor jouw gevoel, voor jouw ontwikkeling.
    Dat zure mens had trots op je mogen zijn.
    Dikke kus.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  11. Sterk dat jullie afscheid zijn gaan nemen. Van wat ik op je blog al over haar gelezen heeft, verdient ze dat niet. Wees trots op jezelf en je dochters, jullie hebben dat goed gedaan met z’n drietjes ❤️

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  12. Hoe intriest is dat toch?
    Je leven leven gelijk in “keeping up appearances”
    Ik praat nonkel B. zijn daden in geen duust jaar goed, hoe hij jullie behandeld heeft, maar als je ziet waar de oorsprong daarvan allemaal ligt…
    Het is zeer zeer erg.
    Je bent idd goed bezig tanteke en die dochters van jou ook.
    En hier zijn we wel fan van piercings 😉 😉
    Valerie

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  14. Dat is alweer een wolk minder die over jullie hangt, eens de wind door je herinneringen gegaan is en het stof kan gaan liggen. Tegenstrijdige gevoelens zijn doodnormaal, want echte mensen zijn niet helemaal zwart wit, zelfs al neigen ze sterk naar één kant. Dikke knuffels voor jullie alledrie xxx

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  15. Alweer een hoofdstuk dat afgesloten kan worden. Alleen spijtig dat dat soort mensen nooit tot inkeer komt, want in eigen boezem kijken, dat kunnen ze niet… En wees er maar zeker van, afgeleid uit alles wat ik hier lees, dat gij een héél goede mama zijt!

    Like

    Beantwoorden

Plaats een reactie