… al had er rond gisteren super-de-luxe cadeaupapier gemogen en een strik van hier tot in Tokio!
Wat voorafging was het hemelvaren van mijn schoonmoeder en een gesprek dat de dochters met hun tante hadden op de koffietafel.
Jongste is heel hard zoekend naar wie haar vader was in zijn jeugd, kort door de bocht om voorgoed te kunnen zeggen “hij was een goeie/hij was een slechte”.
Ze had het mij gezegd dat ze haar tante daarop ging aanspreken. Het was een nu of nooit-dingetje.
Tante kon e.e.a. verduidelijken, maar ze wees ook door naar een vriend van de papa, die waarschijnlijk nog veel meer kon vertellen.
Ik wist van die vriend en een aantal jaar geleden had jongste mij al eens gevraagd om hem te contacteren. Ik deed dat toen niet, heel waarschijnlijk omdat ik daar zelf nog niet klaar voor was, maar toch: shame on me.
Nu vatten we de koe wél bij de horens. En leve sociale media op dat vlak natuurlijk. Niet dat er geen verschillende mensen met dezelfde naam waren, en dat zijn Facebookprofiel (wat hij niet meer bezocht sedert 2017) geen (bijzonder grappige) puzzel was. De profielfoto zei me dat het hem kon zijn (hij was de DJ op mijn huwelijk), maar het was een heel kort berichtje met de unieke naam van de jeugdbeweging van het dorp waar de echtgenoot opgroeide dat me zekerheid gaf. Dezelfde profielfoto op Instagram vinden en hem daar contacteren lukte snel. Zijn antwoord was een warm, zacht dekentje.
Gisteren spraken jongste en ik af met hem in Brugge. En wat was dat een mooi iets! We kregen een bloemlezing van de jeugd van de echtgenoot, kattenkwaad, avonturen op ‘den buiten’, vriendschap met grote V tussen drie jongens (waarvan alleen hij nog overschiet), hoe de echtgenoot en hij uren op zijn zolder naar muziek luisterden en veel duiding bij de struggle die de echtgenoot al van kleins af had met zijn ouders.
Hij en de echtgenoot kwamen uit een gezin van zelfstandigen. Zelfstandigen en een klein dorp in de jaren ’60-’70-’80, dat betekende dat die kinderen bijna een voorbeeldfunctie hadden.
Altijd werden ze vergeleken met andere kinderen die het steeds beter deden, ze konden amper zichzelf zijn, fouten werden uitvergroot, kledij mocht niet extravagant zijn (de strijd voor een eerste jeansbroek en jasje was er blijkbaar één van lange adem) en schoolresultaten werden bijna van de kansel gepreekt. Gevoelig zijn kon niet getolereerd worden, en werken (helpen in de zaak) was het elfde gebod.
We hadden het erover dat de echtgenoot wel wat etiketjes kon opgekleefd worden en dat hij nu waarschijnlijk in het ADHD en ASS laatje zou zitten. De juiste begeleiding is er vroeger echter nooit geweest, laat staan dat mijn schoonouders ooit een deftig gesprek gevoerd hebben met hun zoon.
De vriend schrok oprecht toen we hem het leven ‘van het padje’ van de echtgenoot vertelden. Zijn zwaar alcoholprobleem, de wanen en compulsieve stoornissen, het narcisme.
Hij snapte ook direct de zoektocht van jongste naar wie haar vader vroeger was. Ze was immers maar 9 toen hij stierf, en ze kende grotendeels alleen zijn ‘gevaarlijke’ kant.
Ik moet ook zeggen dat het de eerste keer in mijn leven was dat ik voor een man zat die kwetsbaar durfde te zijn. Die bekende dat therapie ook deel van zijn leven was, en dat hij daar ook vele jaren te laat mee is begonnen, tot een zware depressie de emmer deed overlopen.
De humor was ook bijzonder, iets wat wij in ons gezin ook als cruciaal zijn gaan beschouwen door de jaren heen. Zijn ‘wie gaat er hier eerst blèten’, deed ons alle drie tranen in de ogen krijgen, en zijn empathie naar ons toe was fénóménaal!
We konden nog uren verder praten, maar de tijd haalde ons letterlijk in.
We namen afscheid met een belofte van zijn kant mocht dochterlief nog vragen hebben, dat ze die altijd mocht stellen, zijn deur zou altijd open staan.
Zij van haar kant vertelde mij daarna dat ze nu eindelijk klaar was om zelf therapie te zoeken.
En voor mij was het toch een extra bevestiging dat ik niet voor de verkeerde man gevallen ben destijds, maar wel dat ik er verkeerd mee omgegaan ben. De echtgenoot had sturing nodig, ik heb nooit op mijn strepen gestaan als dat nodig was. Een daaruit vloeiend disrespect van zijn kant naar mij toe heeft voor erger gezorgd.
Je gaat mij hier nooit het kwaaie en het narcisme horen goedpraten hoor. Hij had ook kunnen kiezen om niet alcoholverslaafd te worden. Maar het kader waarin hij geworden is wie hij was is nu beter geschetst.
Mocht opluchting in kilo’s te vatten zijn, ik woog nu tonnen minder!
Goddank voor mooie ontmoetingen! En een dikke merci voor de dochter die de motor daarvoor was.
VIEF-50-plus contentement 
Ook ik krijg er een dikke krop van in de keel. Wat een mooie en zinvolle ontmoeting, wat een mooi nieuwjaarsgeschenk voor jullie.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi om op die manier het nieuwe jaar te kunnen ingaan, met kilo’s minder ballast. Eens mens wordt vaak getekend door zijn kindertijd. Begrijpen is al een hele stap vooruit.
LikeGeliked door 1 persoon
Die dochter van jou is eentje met ballen, durf ik te zeggen 🙂
Hoe stoer is dat, om op deze manier antwoorden te zoeken, heel knap.
Fijn om te lezen dat het jou ook goed deed….
LikeLike
Ik heb twee heel ferme dochters. Had ik maar een fractie van hun kracht gehad vroeger, mijn leven zou er anders uitgezien hebben.
LikeLike
Niet zo streng zijn op jezelf. IK vind jou op basis van het vele jaren volgen een sterke vrouw. Je dochters hebben het geluk in een andere tijd op te groeien.
LikeGeliked door 1 persoon
Helemaal eens met Bentege! Die dochters hebben het volgens mij toch uit jouw genen meegekregen. Bij jou uit die kracht zich in andere dingen en daar mag je ook best fier op zijn! Wat een heerlijk verhaal trouwens!
LikeLike
Waw! Hoe mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
Amai, dit pakt me toch.
Ik snap veel erg dat je kinderen vragen hebben en zulk goed gesprek gehad hebben.
Ook voor jou!
😘
LikeGeliked door 1 persoon
Met dikke tranen in de ogen zit ik even hevig te slikken hier. Hoe mooi, deze ontmoeting… Hoe heerlijk, dat er óók zulke mannen (mensen) bestaan, en hoe stoer van jouw jongste dat zij klaarheid durft te vragen… Ik voel de tonnen mee van jouw schouders glijden. Wát een cadeau inderdaad. ❤️🙏
LikeGeliked door 1 persoon
Wat fijn dat je zo’n goed gesprek kon hebben en dat er op die manier toch veel is uitgeklaard en duidelijker geworden. Het pakt me ook. Het is niet alles voor je dochter om met zoveel vragen over haar vader te leven. Ja, die vriend is een groot cadeau. Heel blij voor jullie!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtig blog.
En wat gun ik jullie dit van harte.
En wat was het nodig voor het hele proces.
Zo blij voor jullie!
LikeGeliked door 1 persoon
Ontroerend om te lezen. Wat fijn dat hij ervoor open stond, jullie een blik kon bieden op het verleden… Een heel mooi kerstcadeau! Ik hoop dat je dochter ermee verder kan.
LikeGeliked door 1 persoon
Kippenvel heb je me bezorgd met dit logje, Vief! Hoe mooi, zo’n gesprek na al die jaren. En hoe mooi dat die man ervoor openstond, terwijl jullie toch min of meer onbekenden zijn voor elkaar.
Ik kan me voorstellen dat het jullie veel inzicht heeft gegeven, echt deugd heeft gedaan!
LikeGeliked door 1 persoon
Sterk en bijzonder en dat het jullie maar veel mag brengen in de verwerking van alles
LikeGeliked door 1 persoon
Niemand, echt niemand kiest er voor om alcoholist te worden. Want het is de hel. Altijd is er een onderliggende oorzaak. Het zijn dikwijls heel gevoelige mensen die zonder alcohol het leven niet aankunnen. Ik heb de vader van mijn kinderen er aan verloren en nu vecht mijn zoon dag en nacht vertwijfeld tegen de drankduivel. Mooi dat jullie zo’n goed gesprek gehad hebben met de vriend. There are some people who always seem angry. The battle they are fighting is not really with you. It’s with themselves.
LikeLike
Oké, dit is een moeilijke. Het probleem met verslaafden is dat ze te laat beseffen dat ze een probleem hebben, wat de weg naar afkicken in de weg staat.
Ik wens jou en je zoon veel kracht toe. Dit moet absoluut niet simpel zijn.
LikeLike
Och tante en nichtje
Wat pakkend…
LikeGeliked door 1 persoon
Enorm onder de indruk. Van de wilskracht van je dochter, van jouw mooie aanvaarding en toegeving aan haar wens. Van die mens die je van haar noch pluimen kent en die zijn hart zo durfde bloot te leggen om jullie te helpen. Het is dat Kerst gepasseerd is, maar t is net zo goed een mooi eindejaarsverhaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Amai Vief! Wat een verhaal! Ik voel dat warm, zacht dekentje tot hier. Heel sterk en moedig dat jullie dat gedaan hebben! Jullie zijn zó’n prachtige mensen! Dat inzicht van dat je de echtgenoot meer sturing had moeten geven, niet zo braaf had mogen zijn, pakt mij. Dat het ‘minder braaf zijn’ voor beide partijen beter is, heb ik ook ondervonden. Alles gaat steeds beter worden. Ik wens jullie heel veel liefs!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is hoe mensen leven, door te praten met elkaar. Wat is het eerste dat een kind zegt als het leert praten? “Vertel me een verhaal.” Dat is hoe we begrijpen wie we zijn, waar we vandaan komen. Praten is alles.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie ontmoeting en zo fijn dat je je er zoveel lichter door voelt! Je kon nog eens denken aan hem als de jonge man waarop je verliefd geworden was, dat is veel waard.
Of het anders was gegaan als je meer op je strepen had kunnen staan weet ik niet, maar ik weet wel dat jij toen ook alleen maar kon doen wat je het beste leek. Met de kennis van nu is het makkelijker om oplossingen te zien, maar die kennis heb je enkel door het pad dat je gevolgd hebt. Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat ik hoop dat je lief kunt zijn voor de dingen die je vroegere zelf deed, want ze deed zo hard haar best en ze wist niet beter. Of misschien projecteer ik iets te veel wat ik zelf in therapie leer 😉
Hoe dan ook, ik ben zo blij dat je je lichter voelt door dat warme gesprek!
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Wauw, hier krijg ik kippenvel van. Zo fijn ❤
LikeLike
Schoon hé? Het zindert nog altijd in positieve zin na.
LikeGeliked door 1 persoon
[…] die na dit een psycholoog zocht en er ene vond waarmee het heel goed […]
LikeLike