De bijdrage van vorige week vond ik zo leuk om doen dat ik nog maar eens in de foto’s gedoken ben.
Op de foto sta ikzelf rechts, tante Set (Georgette was een te grote tongbreker voor alle neven en nichten) ernaast en ook zus L (metekind van tante) en zus A die net als vorige week bijna van de foto valt.
Tante Set was de enige telg van het gezin van mijn moeder (haar oudste zus) die niet in de gemeente was blijven hangen na haar huwelijk. In mijn kinderogen was het een hele verplaatsing naar daar terwijl ze toch maar een 12-tal kilometer van bij ons woonde.
De liefdevolle blik in haar ogen zegt ook wie ze was. Een heel warme vrouw, een gezelschapsmens, iemand die graag lachte ook al gaf het leven haar daar niet altijd reden toe. Bij haar thuis komen was warm en dat kwam niet alleen door de kachel die in de simpele woonkamer stond.
Het waren nog tijden dat we geen telefoon hadden. Wij kwamen daar dus altijd ‘op den bots’. Gezin met 6 kinderen, een bende volk, maar altijd had tante eten in huis om al onze magen te vullen. De beenham die boven onze hoofden hangt te drogen werd meer dan eens van de haak gehaald als we daar waren.
Als kind speelden we daar ook graag buiten. Er stond een schommel (hadden we thuis niet), en de tuin was telkens een ontdekkingstocht.
Er was ook een ‘biezenzolder’ waar tante en oom nog op ambachtelijke wijze stoelzittingen maakten. Daar mochten we eigenlijk niet komen, maar stiekem deden we dat toch.
De koffie werd er nog gemalen met een manuele koffiemolen (als jongste toen mocht ik dat vaak doen) en tante had voor mij een speciale stoel met twee kussens op zodat ik op een deftige hoogte kon zitten.
Toen mijn moeder in de kraamkliniek lag als mijn jongste broer geboren is, hebben wij daar ook gelogeerd. Op dat moment heeft tante ons meegenomen naar de Drongengoedbossen. Ik weet dat ze op de terugweg zei “langs daar is het naar Ursel”. Ik was nog geen zeven jaar toen maar heb dat altijd onthouden. Ik kon het toen niet vermoeden, maar twintig jaar later ben ik in Ursel gaan wonen.
Tante stierf in de jaren ’90 veel te vroeg aan borstkanker, haar man al een paar jaar eerder aan een longziekte.
VIEF 
De beenhesp aan het plafond naast de luster van kristal. Schitterend. Je brengt me weer helemaal terug. Verhalen om van te smullen!
LikeGeliked door 1 persoon
Een suikertante?
Zo’n warm verhaal!
Heerlijk om je er altijd welkom te voelen. Dat mochten wij als kind ervaren bij mijn bomma, maar die woonde wel 100 km verder, en door mijn kinderogen leek dat het andere eind van de wereld.
LikeLike
100 km, dat moet aangevoeld hebben als op reis gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn moeder mocht graag belangrijke gebeurtenissen vastleggen. Probleempje: de hoofden vielen er half af.
LikeLike
Mijn schoonvader kocht n.a.v. de eerste communie van zijn jongste een duur fototoestel (Minolta) waar hij nooit heeft mee kunnen werken. Overbelicht, slechte gekadreerd, dat was het resultaat van zijn kunsten. De echtgenoot is er dan later mee naar de dorpsfotograaf geweest en die heeft hem alle geheimen van het toestel geleerd. Hij heeft er erg lang mee gefotografeerd, tot metaalmoeheid niet meer toeliet dat het hersteld kon worden.
LikeGeliked door 1 persoon
Warme mensen, daar denk je met plezier aan terug. Die hesp aan het plafond is schitterend!
LikeGeliked door 1 persoon
Oh zálig om te lezen zo’n warm logje! De liefde spat eraf. Tante Set glimlacht nu gelukzalig, net zoals op de foto. 🥰
LikeLike
Dat wil ik graag geloven.
LikeLike
Mijn ouders hingen ook altijd een beenhesp op. Daar werden dan geregeld “schellen” van afgesneden die wij moesten verorberen. Tot op heden heb ik er nog steeds een aversie tegen.
Die jaren vond ik niet bepaald de aangenaamste, wel de jaren ’80.
LikeLike
Ik heb die hesp vroeger altijd heel graag gegeten, maar het vet moest eraf gesneden worden.
Nu ik amper nog vlees eet vind ik boerenham heel erg naar dood beest smaken. Dat is het natuurlijk, maar vroeger stond ik daar niet bij stil.
LikeGeliked door 1 persoon
Ook bij mijn grootouders was er de hesp aan de haak, in de garage bij hen om koel genoeg te hangen (ze hadden rijbewijs noch auto maar wel een garage). Ik herinner me zoveel lekkere dingen van bij mijn grootouders. Vlaai! Kneutels! Preisoep! Allerlei gebak! Zurkelpatatjes met spek! Aardappelen met sla en spekjes in een soort saus!
Soit. Heerlijk om lezen, en prachtige foto toch! Jammer dat ze veel te vroeg overleden zijn.
LikeLike
Die aardappelen met sla, spekjes en saus, dat heette bij ons ‘koantjessajse’. Als ik me niet vergis was dat vleessaus met een ajuintje en wat azijn in.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja dat was het, helemaal, ik was dat woord vergeten. Koantjessajse. Of misschien seisse in Oosteeklo. Moet ik eens checken met mijn moeder. Ik vond dat erg lekker als kind 🙂
LikeLike
Ik vond dat ook heel lekker. Zonder sla dan wel, want dat at ik niet vroeger.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik at (en eet) graag sla. Zeker die verse uit de tuin, die voor de koantjessajse fijn gesneden werd. Mmmm…
LikeGeliked door 1 persoon
Briljant dat de ham en de luster mee in beeld zijn gebracht!
LikeLike
Briljant of niet beter kunnen? 🙂
LikeLike
Waarschijnlijk optie 2, maar ik wil ook geloven dat het opzettelijk was 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Schitterend, die hesp aan het plafond :-).
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een heerlijk warm en nostalgisch blog ♥️ die ham aan het plafond… voor mij als stadskind iets geheel onbekends… (dat zoiets ergens aan het plafond hangt- niet de ham zelf 😐)
LikeLike
Bij ons thuis heb ik het nooit geweten, maar er waren meerdere tantes die een hesp hangen hadden.
Vermits in die huizen ook nog erg veel gerookt werd, zal er nog wat extra ‘smaak’ aan toegevoegd zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, ja!
LikeLike
Heerlijk, deze foto-logjes !
Als stadskind uit Nederland hing er bij ons geen ham aan het plafond. Sterker nog, ik was al 16jr. toen ik het voor het eerst proefde; bij mijn toenmalige schoonouders, maar dat waren dan ook ‘rijke’ mensen 🙂
LikeLike
Mijn familie was niet rijk, maar ze kweekten vaak zelf een varkentje om te slachten.
LikeLike
Nu ge het zegt, er komt ineens een beeld boven van zo’n oude koffiemolen. Ik kan alleen niet meer plaatsen bij wie, maar ik vermoed dat dat toen bij iedereen in huis stond.
LikeLike
aaaah da’s een ham aan het plafond. Ik moest de foto naar beneden scrollen dus ik zag eerst de luster en die “vlek” die ik niet direct kon definiëren.
LikeLike