Maandag 28 maart. We fietsen eindelijk! Niet de mooiste route, maar wel een gemakkelijke en het fietsen gaat me daardoor heel goed af. In de ochtend passeren we langs een kerkhof en we besluiten even te stoppen. Gigantische familiegraven en een muur met overledenen wisselen af. Zo’n kerkhof is ook de ideale plaats om als fietser een toilet te vinden.

Lange tijd reden we langs eenzelfde tweevaksbaan omzoomd met citrusbomen. Het verwonderd me erg dat op zo’n boom zowel nog fruit staat als dat er al nieuwe bloesem is. Er ligt ook gigantisch veel fruit te rotten op de grond wat toch gigantisch zonde is. Is er overproductie, vinden ze geen plukkers, is het niet de tijd om te plukken? Ik zal het nooit weten.

Doel van de dag is Xativa, een mooi historisch stadje met smalle straatjes en wat niveauverschillen en aan de ene kant van de stad afgeboord met een gigantische stenen heuvel waar ook nog een kasteel op staat.

Het is ook de regio van de Borja’s, de Spaanse pausen. Een decadente familie die bijna van vader op zoon paus werd ondanks het celibaat en niet verlegen zat om een moord meer of minder te plegen om de macht te behouden.

We fietsen die dag 67,82 km.

Dinsdag 29 maart: Die ochtend is er geen ontbijt in ons logement, dat werd ons meegedeeld toen we incheckten, maar we zijn de dag voordien al om koffiekoeken geweest bij de plaatselijke bakker. Koffie kunnen we gelukkig wel ter plekke maken. Was het Bruno, die vertrok zonder ontbijt, maar mij krijg je niet op de pedalen op een nuchtere maag. Die koffiekoeken zijn dan ook snel gegeten en we zijn vroeg op pad.

Als we onderweg een plekje zien om nog een koffie te drinken, dan pakken we dat vaak mee, want we zijn in een regio waar we niet gek veel dorpen tegenkomen. Op mijn koffietas staat de boodschap dat we geluk gaan hebben die dag. Ik weet niet wat voor u de definitie van geluk is, maar de mijne is in geen geval per fiets een overstroomde weg oversteken met stroomversnelling. We krijgen dus natte voeten. Dat wisten we nog niet toen we op een brug keken naar een verdwenen brug, maar voorbij die verdwenen brug ergens hadden we het vlaggen.

Hoewel er leukere dingen zijn, hebben we toch wel goed gelachen daarmee. Niet dat ik na het uitwringen van mijn sokken en inlegzolen van de schoenen nog droge, laat staan warme voeten heb gehad die dag. 

We lieten de sinaasappels achter ons die dag en wisselden die in voor olijfbomen, ander fruit en wijngaarden

En ’t was echt mooi onderweg!

Doorheen de dag zijn er gelukkig al wat zonnige periodes, we kunnen al eens een laagje of twee uittrekken om dan later weer een jas te moeten bij aantrekken. Het weer dat we hebben is echt abnormaal voor de streek in die tijd van het jaar. We zien zelfs velden die half onder water liggen. In een land waar 90% van de rivieren droog staan door de klimaatopwarming heel bizar.

We logeren die dag bij Nederlanders die een oude finca kochten net voor de eerste lockdown. Hoe ze dat ooit in Yecla of all places deden is me een raadsel, want het plaatsje heeft weinig te bieden. Het huis heeft veel karakter maar is ook erg koud, letterlijk dan. We krijgen een vuurtje op onze kamer en ik ga daar echt bij zitten, want totaal verkleumd door die natte voeten de hele dag. Zelfs de douche lost dat probleem niet op, want ook in de badkamer is het ijskoud.

Een restaurant vinden die avond was ook gigantisch moeilijk. Niet dat er geen waren, maar die besloten wel allemaal collectief op dinsdag te sluiten. We belandden uiteindelijk in een ook al koude pitta tent die ook pizza op de kaart heeft. Alleen komt die pizza van elders met de bromfiets en moeten we er ellendig lang op wachten. Lekker is hij gelukkig wel.

Eens terug in de casa rural kruipen we direct in bed. Twee aparte, echt slechte bedden dan nog. Ik zelfs met sokken aan, iets dat ik thuis zelfs putteke winter zelden doe. En koude voeten is niet in slaap geraken. Een straf zeg ik u na 100.08 km fietsen.