Donderdag 7 april:

We fietsen weer, van Granada tot Carchel. Een mooie tocht! Zo’n tocht waarbij ik bijna spijt krijg dat ik mijn terugkeer al geboekt heb.

Uit Granada wegrijden is geen sinecure. We moeten wat grote wegen kruisen en als we dan eindelijk een korte Via Verde willen nemen is die afgesloten door werken. Maar geen nood, we geraken de stad uit.

Aan het begin van de dag liggen de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada (letterlijk vertaald ‘besneeuwd bergketen’) nog achter ons, weliswaar in tegenlicht, maar wij mopperen daar niet om, we hebben de zon al te veel moeten missen deze reis.

Een eindje verder komen we aan meer één van twee die dag. Mooie plek in bosrijk gebied. Aan de rand van het meer raak in aan de praat met een Nederlandse fietser die al weet dat wij Vlaams zijn, want hij is zo nieuwsgierig dat hij de naam van het dorp op mijn fluojas (droeg ik altijd ’s morgens) – ik draag er eentje van de lagere school van mijn kinderen – al heeft opgezocht. Hij is met de wagen tot Burgos gereden en deed van daaruit een fietslus.

Het landschap van de dag is golvend en vooral gevuld met olijfbomen. We zien ook plekken waar de olie geperst wordt, meestal coöperatieven.

De hoofdweg naar onze bestemming passeert langs twee dorpen die wij vanuit een smallere weg vanuit de hoogte zien liggen blinken in de zon.

Dit mooie brugje passeren we ook nog. Blijkt het einde te zijn van nog een andere Via Verde.

Meer twee was de perfecte plek om onze pistoletjes op te eten die dag. We zien nu al dat het waterpeil van het meer laag staat, en het is nog maar (nat) voorjaar. Ooit droogt dat daar helemaal uit.

Naar het einde van de rit rijden we een stuk evenwijdig met de snelweg. Dan weer links ervan, dan weer rechts. We steken 4 bruggen over. Ondanks die snelweg blijft het een mooie rit, rechts van de snelweg een hele tijd langs eerst een beekje dat we uiteindelijk zien veranderen naar een rivier. De flora in de bermen is ook weer echt kleurrijk.

Op de snelweg liggen vaak tunnels. Wij krijgen er ook eentje, niet lang genoeg om een fietslicht aan te doen. Tegen de heuvel als we uit de tunnel komen is een kerkje gebouwd. Echt een mooie plek. Informatie erbij leert ons dat de kerk op zaterdag en zondag open is, maar dat er maar één keer in de maand een mis opgedragen wordt. Op de dertiende van de maand om 12 uur ’s middags. Zouden ze daar misschien bijgelovig zijn? 🙂

De rit eindigt na 83.11km in een gedateerd maar proper hotel langs de snelweg. Op onze vraag of ze een bergplaats hebben voor onze fietsen zegt de manager dat we die best meenemen naar onze kamer. Hij wil er duidelijk niet verantwoordelijk voor zijn. Het is niet de eerste keer deze reis dat onze fietsen in een lift op één wiel naar boven gaan. Maar op de kamer is het zo echt wel redelijk krap te noemen.

Op die manier zijn Bruno en ik gescheiden van fiets en bed 🙂