… ze zijn er altijd, maar door de ruis (niet negatief bedoeld) van het alledaagse leven vallen ze niet altijd op. De moeite dus om werk te maken van een lijstje.

• Blijven werk maken van vriendschappen en daardoor geregeld een vriendendate hebben. Dat kost energie, maar ik haal er ook een veelvoud aan energie uit!
• Al een tijd een digibox hebben die niet werkt (en altijd maar vergeten om naar de Telenet-winkel te gaan) en uiteindelijk een nieuwe in huis hebben die, dankzij de cloud, alle opnames van mijn oude box ook in het geheugen heeft. Ik kijk niet veel rechtstreekse TV, maar af en toe een serie op mijn tempo bekijken dan weer wel.
• De fietstochten/fietsreisjes deze zomer. Ik geniet daar zo van!
• Vrijwillig mogen werken. Wat een luxe vergeleken met moeten werken. En hoe anders is de waardering ervan niet. Lees: ik deed mijn betaald werk goed, maar kreeg daar uiterst zelden figuurlijke bloemekes voor. Nu is er na elke werkdag een oprechte merci.
• Op die vrijwillige werkplek een ‘echte’ job aangeboden krijgen omdat er een vacature is in de bar en ik daar blijkbaar de geknipte kandidate voor zou zijn. Mooi compliment, maar no thanks. 
• Fietsen in Nederland op een voor hun normen smal fietspad (net plaats om een andere fiets te passeren), driemaal een fietsbel achter me horen, wielertoeristen die me passeren waarvan de eerste netjes meldt: “we zijn met vijf, mevrouw” en de voorlaatste “nog één”. Kunnen we zoiets ook invoeren in Vlaanderen aub? Bij ons hebben de meesten zelfs geen fietsbel (is dat niet verplicht?) en schrik je je rot als ze je passeren.
• De fietspaden in Nederland tout-court. Luxe!
• In een logement bij het ontbijt ontvangen worden in een zeer grote smaakvolle retro-keuken. Daar verschillende soorten vers gebakken brood en croissants krijgen (niet van dat afbak-spul), cappuccino uit een professionele machine en vers geperst sinaasappelsap. Ik voel me zo hard verwend dan.
• Was buiten aan de droogmolen hangen en die grotendeels buiten op het terras al opplooien eens droog. Wat een verschil met in de winter, als was op verdiep twee op een rekje hangt en ik die dan een week durf vergeten.
• Mijn voordeelkaart bij de NMBS kunnen verlengen zonder attest voor te leggen. Wat een verschil met vorig jaar!
• Me weer inschrijven voor avondonderwijs. Waar ik op mijn achttiende helemaal schoolmoe was en bijgevolg niet veel bakte van een hoger diploma, ga ik, nu het niet meer echt moet, wel weer graag naar school. Na 35 jaar ga ik mijn Duits weer opfrissen.
• Het gratis office-pakket dat de inschrijving voor Duits me oplevert. Net nu ik het mijne moest verlengen.
• Dit schip tegenkomen op een zondagse fietstocht. Zeg nu zelf, daar moet je toch content van worden?

• Tante genoemd worden door een medeblogster en deel mogen zijn van the village die haar tweede kindje groot laat worden. Zo vereerd!
• Tweemaal op één dag touche hebben. De eerste maal met een knappe Italiaan in het postkantoor (ik was niet onder de indruk, té macho, té ongeduldig), de tweede maal terwijl ik gênant luid aan het meebrullen was met ‘love shack’ – autoramen open, want geen airco – en er een andere auto naast mij stil stond voor het rood licht. Ik kreeg applaus voor mijn zangkunsten trouwens. Goed gelachen!!
• De Clio die me wel €1100 armer gemaakt heeft, maar na een panne (batterij), groot onderhoud en tankbeurt weer klaar is om nog een tijd mee te gaan.
• Kleine hoeveelheden boontjes, wortelen en kerstomaten oogsten uit de zinken baden die van bij mijn ouders gekomen zijn. Wie ’t kleine niet eert…
• Zaden oogsten en daardoor al een voorschot nemen op de bloementuin van volgend jaar.
• Mijn kroost. Het leven is zelden makkelijk, maar wat! een! madammen! De productiefoutjes die zorgen dat er vuile sokken op mijn salontafel blijven liggen of dat hun bed hier onopgemaakt ligt als ze weer weg zijn vergeet ik graag.
• …