Woensdag ging ik een volledige dag naar mijn geboortegrond. Eerst de kapper, want in Kortrijk hebben ze dat niet (niet waar hoor, je vindt ze hier en masse), nee ik ben gewoon nog trouw aan diegene dichtbij mijn vorige woning. Dan een compañera van de Spaanse les zoals in op ‘den bots’ aanbellen en twee uur blijven babbelen.
Daarna voor oudste wat meubelen gaan opmeten in het huis van mijn schoonouders. Die zouden eventueel naar haar nieuwe stek verhuizen.
Op de middag ging ik een kleinigheid eten aan de historische hoeve in ‘onze’ Drongengoedbossen. Ik zocht daar even gezelschap. God knows I needed a friend door de vorige paragraaf.
En daarna de tour van de zussen (sorry broers, jullie moeten ook nog eens aan de beurt komen). Ze kwamen van jong naar oud omdat de oudste maar laat thuis was van het werk. Met de jongste een terrasje met wat lekkers en de middelste een leuke babbel in haar nieuwe stek tussen de kleinkinderen (wat zijn die ineens allemaal groot geworden). Bij de oudste kreeg ik een hele rondleiding in tuin en huis, want die is ondertussen ook verhuisd.
Tegen dat ik thuis kwam was Bruno er, want die was zomaar eens naar Gent gefietst en bleef hier overnachten op de terugweg.
Ik kwam moe, voldaan maar totaal overprikkeld thuis. Het was een eeuwigheid geleden dat ik nog zo sociaal geweest was.
Maar wat vooral zo verpletterend was qua indruk van de dag, dat was het huis van de schoonouders. Alle negativiteit die rond die relatie met hen hangt werd weer op mij gesmeten. Ik was er effenaf niet goed van compleet met hartslag die bleef in overdrive gaan.
Het zou zomaar kunnen dat ik daardoor niet zo lief voor Bruno geweest ben, en dat verdient hij eigenlijk niet. De nacht was ook wakker (als in 37 hoofdstukken van een boek gelezen).
Dat verleden hé…
VIEF 
Negatieve energie, dat kan je missen hé.
LikeLike
Heel erg ja.
LikeLike
Moh, ik stuur je veel energie. En de hoop dat je niet te vaak daar meer moet passeren.
LikeLike
Dat denk ik niet. Dochter gaat hetgeen ze uiteindelijk wil halen op verhuisdag en daarmee moet de kous af zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik stuur je een hele hele dikke knuffel. Vrijwillig even terugkeren naar een verleden dat je probeert achter je te laten vergt veel. Ik hoop dat je het wat kan duiden aan Bruno en dat hij het wat snapt. Manlief heeft hier toch meer begrip voor mijn humeur als ik net weer te veel WhatsApp berichtjes kreeg vanuit de ouderlijke thuis.
De rest klinkt naast druk wel fijn, leve de lichtpuntjes die proberen te compenseren.
LikeLike
Ik was gewoon keihard geschrokken dat dat huis zo een impact had op mij. Het was iets wat ik totaal niet had verwacht.
Het weerzien van vriendinnen (mijn kapster, collega Spaans) en de zussen was dan wel weer heel leuk. Tegelijk vergt sociaal doen altijd nogal wat energie.
LikeLike
Het is moeilijk te voorspellen wat impact zal hebben en hoeveel hé. Als het nog eens nodig is, zul je er beter op voorbereid zijn. Dat isdan toch alweer één trigger minder die je kan overvallen…
En ja, mensen zien is erg leuk, maar erna zijn mijn batterijtjes ook telkens even plat. Introvert hangover noemen ze dat hier, als het sociale wat te veel energie kostte. Als het een naam heeft, kan het niet zo uitzonderlijk zijn, toch? 😉
LikeLike
Dat is het echt hé, die introvert hangover. Ik kan me ook verheugen op feesten en daarna compleet uitgeblust zijn. Aard van het beestje.
De volgende keer dat ik naar het huis moet zal ik niet alleen zijn, dat zal ook al veel goedmaken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ai zoeteke toch! Bij wie we het liefst zien, kunnen we die negatieve energie loslaten hè. Bruno zal dat wel begrijpen zeker? Ik ga je toch nog eens zeggen dat ik je haar nu zó tof vind. Zo naturel en zacht enzo …
LikeLike
Bruno gaat nooit over mijn grenzen, hij kent me goed genoeg om te weten wanneer ik beter gerust kan gelaten worden.
Tja, mijn haar. Geen weg terug meer naar kleur. Ik ben het nu al aardig gewoon zo.
LikeGeliked door 2 people
Locaties roepen vaak intense herinneringen op en als die niet fijn zijn, moet je er hopelijk niet meer snel terug zijn, dan pijnig je jezelf niet.
We moeten weer wennen aan de mens als sociaal wezen😉
LikeLike
Het is zo dubbel bij mij. Graag onder de mensen komen, van de meesten energie krijgen want zelf kiezen met wie je omgaat, en daarna toch leeglopen als een fietsband.
LikeLike
Oud zeer kan op de meest onverwachte momenten gevoeld worden.
En dat op een dag met ook zeer veel fijne ontmoetingen. Het was wel veel op een dag. Daar zou ik ook overprikkeld van geraken.
De Drongengoedhoeve is en blijft een prachtige locatie.
LikeLike
Ja, het was echt veel op één dag. Maar als ik dan toch die verre verplaatsing moest doen…
Die Drongengoedhoeve speelt al lang een rol in mijn leven. De verste herinnering heb ik er van toen ik 7 jaar was en bij een tante in Knesselare logeerde n.a.v. de geboorte van mijn broertje. Dat ene zinnetje (waarschijnlijk toen we de oprijlaan naar de hoeve uitkwamen) “langs daar is het naar Ursel” is altijd in mijn hoofd blijven hangen en ik kon toen onmogelijk vermoeden dat ik daar nog zo lang zou gaan wonen.
Ik kwam daar ook wandelen met mijn eerste liefje, mijn huwelijksfoto’s zijn er gemaakt, we kwamen er ontelbare keren als gezin, …
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ken dat gevoel zo goed, dat ik er verschillende termen voor heb. Mijn hoofd is een emmer en die loop over. Of het stof moet zakken in mijn hoofd. Ik weet alleen dat ik er niet kom met een dag om te bekomen.
Gelukkig waren er ook heel fijne momenten die dag. En je streek is een mooie om naar terug te keren. Een volgende keer vul je je dag alleen met dingen waar je je goed bij voelt.
LikeLike
Ik hoor dat de laatste tijd van veel mensen dat sociaal zijn ook energie vraagt. Corona en weinig mensen zien was niet altijd een straf. Maar toch goed dat we onze naasten toch alweer (nog) mogen zien.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ik maak wel een onderscheid tussen naasten en tussen de dingen die ik als “sociale verplichting” beschouw. Maar sommige familiefeesten behoren ook wel tot die laatste categorie, ook al zijn mijn naasten daar aanwezig.
LikeGeliked door 1 persoon
Erg hé, dat je daar zo van onder de voet bent, erg maar totaal begrijpelijk. Ik merk dat ook wel, sommige plaatsen, herinneringen smijten je terug in het verleden, met alle gevolgen….
Dikke knuffel lieve M! 💙
LikeLike
Lief, merci!
LikeGeliked door 1 persoon
Erg toch dat die confrontatie jou zo van je stuk bracht. Herinneringen die wij het liefst zouden vergeten, blijven ons het langst bij. Ik hoop echt dat het je eens lukt, dit alles achter jou te laten.
LikeLike
Ik denk dat eerlijk gezegd niet. Maar het heeft me ook gemaakt tot wie ik nu ben en ik durf wel zeggen dat ik wel tevreden ben met die versie van mezelf.
LikeGeliked door 1 persoon
Met wat ik hier al over de schoonouders gelezen heb, verwondert het me niet dat je er nadien van uit je doen was. Neem maar wat tijd om op je plooien te komen.
LikeLike
Dat heb ik de dag nadien ruim gedaan. Eerst de kop wat laten uitwaaien en een goed eind gefietst, in de namiddag een boek uitgelezen en wat kleine huishoudelijke taken.
LikeGeliked door 1 persoon
Het verleden blijft je achtervolgen, wordt wel eens gezegd. Ik stem volmondig in. Nu nog leren om de narigheid zo snel mogelijk van je af te schudden.
LikeLike
Pluimen als een eend, dat wil ik graag…
LikeGeliked door 1 persoon
…dat kan je niet zomaar achter je laten he… Heftig dat het zien van dat huis zo’n impact op je had. Wél fijn om zoveel mensen te zien, al kan ik me als introvert after corona voorstellen dat je daardoor overprikkeld was 😀
LikeGeliked door 1 persoon