Vijfde en laatste dag.

Zo’n laatste dag op reis is vaak een moeilijke voor mij. Precies of ik geraak nooit meer thuis. En zeggen dat de moeilijke terugkeer vanuit Londen nog zo vers in het geheugen zat…

Maar het lukte toch om de knop om te draaien. Ik zei al lachend tegen de dochter dat we pas de dag nadien naar huis gingen. Die laatste dag mocht nog mooi zijn. En dat was hij!

Na weer ontbijt in een zonnige erker, deze keer met zicht op zee, namen we de wagen naar The Burling Gap voor een hernieuwd bezoek aan ‘The Seven Sisters’. Niet de zussen uit de boeken van Lucinda Riley, maar zeven krijtwitte kliffen. Hernieuwd zei ik, dus ik nam opnieuw een foto van de dochter waar zij 23 jaar eerder ook poseerde. Op het keistrand bij de witte kliffen. Het viel me op dat in die gepasseerde tijd er al een paar meters land verdwenen is. Kalksteen en erosie. Geen sterk huwelijk dat.

Na de trap af te dalen naar het strand liepen we ook weer de heuvel op om de kliffen vanop afstand te kunnen bekijken. Aan de voet van de heuvel kan je nog authentiek bellen en post versturen. We wandelden tot voorbij een vuurtoren op de klif om daarna zicht te hebben op een kleinere vuurtoren in zee. In 1995 maakte ik, zwanger van dezelfde dochter een boottocht tot voorbij die vuurtoren in zee. Diezelfde avond voelde ik mijn eerste kind voor het eerst schoppen in mijn buik. Een mens vergeet dat niet hé?

Na een meer dan lekkere pie reden we terug naar Eastbourne, want we wilden nog wel even flaneren langs de kust (hoeveel mooier zijn de gebouwen niet in vergelijking met onze kustlijn?) en op de pier. De volledige pier op foto zetten vergat ik die dag, maar een foto van de dag ervoor met avondzon kan natuurlijk ook dienen. Ambiance genoeg trouwens op die pier. Niet alleen veel mensen, maar ook live muziek, eten en drinken en typische souvenirwinkeltjes.

Een laatste tuinbezoek, daar hadden we die dag ook nog tijd voor. Great Dixter House and Gardens. De binnenkant van het huis bezochten we niet, maar de buitenkant was alvast een pareltje! In oppervlakte was de tuin de kleinste die we deden, maar qua variatie in planten voor deze tijd van het jaar zeker de mooiste. De gebouwen van de hop farm erbij waren ook meer dan mooi!

En we deden nog maar eens wat we de dag ervoor deden. Gebak eten i.p.v. met planten naar huis gaan.

De laatste stop op Engelse bodem was in Rye. Ook al revisited, ik was er ooit tweemaal eerder. Aan ons vroeger huis hing een keramieken huisnummer dat daar ooit gekocht werd. De zoektocht naar een winkeltje dat nog open was om weer een huisnummer te kopen was tevergeefs, dus trokken we het daar niet lang. Mijn smartphone bleef in de wagen liggen, dus de schoonheid van het plaatsje moet je zoeken onder de link van Rye. Dochterlief maakte één foto, een etalage met de gekte rond de kroning van king Charles.

En daarna was het tijd om huiswaarts te keren. Wonder boven wonder lukte dat vlotjes. 

Mooi tripje! Dochterlief bedankte mij op de terugweg omdat ik had willen gaan met de auto, ik moet haar bedanken om te willen gaan, want ik durfde het lang niet meer, rijden in Engeland. En kijk hoe simpel en dichtbij het was.