In mei kreeg ik het lief nog zover dat hij met mij meeging op fietsreis, hij heeft dan weer niet veel moeite moeten doen om mij te overtuigen een wandelreis te maken.

Hoewel die wel grensverleggend was, want ik ben niet zo’n wandelaar. Of zou ik ‘was’ zeggen. We begonnen immers al enkele weken vooraf met trainen. Eerst met tochten van een kilometer of tien, daarna opbouwend tot net onder de twintig, ook al eens in de Vlaamse Ardennen waar toch al wat hoogtemeters zijn.

Toch was er wat stress vermits er één dag een tocht van 25 kilometer op het programma stond.

Stress vooraf is één ding, maar wat je echt meemaakt is dan weer het ander. En dat ander was met momenten lastig en pijnlijk, maar méér dan de moeite. 

Een verslag:

Zondag 8 oktober: Thuis vrij rustig wakker worden, te voet naar het station gaan (1.2 km) om de trein naar Zaventem te nemen. Daar ter plekke eerst voor (véél te dure) koffie gaan en dan kennis maken met de groep. Bagage afgeven, nog een broodje eten en dan wachten aan de gate. De horror van vliegen (vind ik nog altijd, tikker in overdrive en zo) maar hoe geraak je anders snel ergens? Twee minibusjes die ons opwachten in Faro en de transfer naar het hotel. Even opfrissen en de stad ingaan. Faro is de provinciehoofdplaats van de Algarve. Een levendig havenstadje dat al door de Romeinen en de Moren enorm werd geapprecieerd. We moeten niet ver wandelen om aan die jachthaven te zijn en drinken daar een bijzonder lekkere moctail kwestie van de reis goed in te zetten. Doordat we de klok een uur terug hebben gedraaid, kunnen we rond 19u al genieten van een mooie zonsondergang. Een uur later, na nog een klein ommetje in het centrum, eten we buiten op een terras een voortreffelijke Italiaanse maaltijd en leren we onze medereizigers al wat beter kennen.

Maandag 9 oktober: Na het ontbijt met al een Pasteis de Nata (Portugese specialiteit) als toetje en weer inpakken, krijgen we nog tijd om nog even het centrum in te trekken.

Daarna brengen de busjes ons een heel eind het binnenland in. De eerste wandeling is een stuk ingekort wegens onbegaanbare paden door bosbranden maar is toch nog een flinke kuitenbijter. Wij besluiten onze wandelstokken nog niet mee te nemen wat niet zo’n strak plan was. Bovendien maakt de hitte het voor iedereen, en voor één groepslid nog meer, erg lastig, zodanig dat die dame al de handdoek in de ring wil gooien. Onze groepsleider besluit dan maar om iedereen wat extra rust onderweg te gunnen en de wandeling nog een stukje korter te maken. Niemand maakt bezwaar, integendeel. De tocht was uiteindelijk 11.43km lang met 396 hoogtemeters en dat was voldoende om deze vakantie in te wandelen.

We worden weer opgepikt door de busjes en die brengen ons naar een bijzonder charmant klein hotel nabij Monchique waar we vóór het avondeten nog kunnen genieten aan het zwembad.

Dinsdag 10 oktober: Na ontbijt op het terras en een lunchpakket met Nederlandstalige boodschap (uitbaters van het hotel zijn een Nederlands/Braziliaans koppel) worden we weer naar het startpunt van de wandeling gebracht. We wandelen die dag op de GR13, de Via Algarviana. We zijn nog maar net gestart als we aan het Convento de Nossa Senhora do Desterro passeren, een vervallen 17°eeuws klooster waar wel nog een man woont die ons maar wat graag de binnenkant wil tonen. Wandelen en wat cultuur combineren is altijd meegenomen!

Maar terug naar de wandeling. We wandelen door overwegend dor landschap en trekken naar de top van de Foia op 902m, het hoogste punt van de reis. De hoogtemeters zijn bijna allemaal in het eerste stuk van de tocht te doen, dus weten we dat het wat gemakkelijker wordt tegen dat we moe worden. De tocht eindigt op een terras in Marmelete met 17.28 km en 593 hoogtemeters in de benen.

Woensdag 11 oktober: Na het ontbijt moeten onze koffers weer gepakt worden, want we verhuizen naar een ander hotel. We worden met de busjes een uur verder naar Barão de São João gebracht voor de langste tocht van de reis die 24.34 km lang zal blijken met 451 hoogtemeters en ons naar Vila Do Bispo zal brengen. We wandelen door een open landschap met af en toe bosjes en heuvels met veel windmolens. We naderen immers de kust die we soms heel in de verte al kunnen zien.

Ik eindig de dag met blaren op de tenen.

Donderdag 12 oktober: Die dag leggen we de laatste etappe van de Via Algarviana af, eerst door landbouwgebied, later krijgt het landschap een maritiem karakter met de kenmerkende lage begroeiing. We krijgen twee dagen een zeer sympathieke plaatselijke gids mee die ons heel veel wijzer maakt in zaken rond klimaat (amper nog landbouw door de droogte), planten en algemene zaken van de streek. Het eindpunt van de tocht is de steile rotskust van Cabo de Sao Vincente, het uiterste zuidwestelijke punt van Europa waar we aan drie kanten omringd zijn door de Atlantische oceaan. Eindelijk zien we de kust van dichtbij, en die is prachtig! Daar is even tijd voor wat foto’s en een fris drankje, wat altijd meegenomen is na een hele dag lauw water. We kloppen af op 16.80 km en 134 hoogtemeters.

Na dit punt worden we vervoerd naar een pension in Carrapateira waar we de laatste drie nachten zullen verblijven. 

Vrijdag 13 oktober: Weer onder leiding van de plaatselijke gids maken we een wandeling in het natuurgebied aan de zuidwestkust van Portugal. We wandelen deels door het nieuws van augustus want door afgebrand gebied. Daar wordt een mens echt stil van! Dat je tegelijk de natuur direct klein ziet herpakken maakt iets goed maar uiteraard blijven die branden een grote ramp.

’s Middags picknicken we op het strand en was er tijd om te zwemmen. Maar drie moedige dames van de groep deden dat. Ik had geld gegeven om mijn brandende voeten te koelen in de oceaan, maar het werd me afgeraden om de eventueel open gegane blaren niet de infecteren. Niet dat er geen plots uitwijkende golf was die bij het weggaan van het strand toch zorgde voor natte voeten.

Na al 13.78 km en 267 hoogtemeters kon er vóór het avondeten nog een wandelingetje naar het centrum van Carrapateira bij, dat was immers niet ver van ons pension.

Zaterdag 14 oktober: Met een andere gids maakten we nog een wandeling door het natuurgebied. Was die man nu mee of niet, het had geen verschil gemaakt, want hij maakte ons niets wijzer. Het was nog een mooie wandeling die op de middag weer voor zwemgelegenheid zorgde. Na de picknick en wat rust op het strand trok ik het niet echt meer. Mijn kleine teentje deed zo’n pijn dat ik er onpasselijk van werd. De eigenlijke tocht ging nog meer de hoogte in en dat zag ik niet meer zitten. Het lief en ik kozen voor de gewone weg van een tweetal kilometer die ons terug naar het pension bracht en na ons op te frissen zochten we een mooi plekje uit op het terras om wat te lezen. We legden volgens Strava dezelfde afstand af als de dag voordien: 13.78 km en 265 hoogtemeters.

Zondag 15 oktober: Na nog een laatste voortreffelijk ontbijt is het inpakken en wegwezen. De busjes brengen ons nog naar Lagos, een mooi kuststadje waar je mooi kan wandelen langs de kliffen op houten paden. Deze keer niet meer met zware wandelschoenen waar mijn voeten ontzettend dankbaar voor zijn. Mooi afscheid van de kust! 

In het centrum is er nog tijd om de toerist uit te hangen en een maaltijd te nemen. We sluiten de reis af met een voortreffelijke paella. Geen straf!

Na deze stop rijden we terug naar Faro, nemen we het vliegtuig naar Zaventem (turbulentie brrrr!) en de trein naar Kortrijk.

De knop is om. Op wandelreis gaan, ik kan dat. Het zou kunnen dat ik bij thuiskomst al eens gekeken heb wat we volgend jaar zouden kunnen doen 🙂