Ooit, in het vorige deel van mijn leven, ging ik twee jaar op rij naar Île de Ré, voor de niet-kenners een eilandje aan de Atlantische kust iets boven Bordeaux. We spreken over 2010 en 2011. Ik koos de vakantieplek toen puur op de gemakkelijke weg ernaartoe. Niet ver van mijn huis de snelweg op, vlak voor het eiland in La Rochelle er weer af. Voor de eerste keer met de kinderen alleen op reis was de reisweg van 800km lang genoeg.

Toen we een tijd geleden het bericht kregen dat onze fietsreis in groep werd geannuleerd, hebben we niet geaarzeld en zijn we direct op zoek gegaan naar een alternatief. Ik zei eerst van de Provence wel eens te willen zien met eigen ogen en dan meteen ook maar de Mont Ventoux op te fietsen, maar de lange autorit en dan verder in een niet fietsvriendelijk reliëf vertoeven leek ons dan toch niet zo fijn.

Omdat het lief lyrisch kan worden over een bord oesters met een glas wijn op een terras, heb ik hem daarmee verleid om naar Île de Ré te gaan. Centrum van oesterkweek, je kan ze hier overal krijgen. Dat het hier ook een fietsparadijs is met tig paden buiten het autoverkeer maakte van deze optie een win-win.

En dus gingen we zaterdag rond 6 uur en route. Ik en mijn convoyeur, want ik geef tegenwoordig ook mijn stuur af, wie had dat ooit gedacht? Iets meer dan tien uur later waren we ter plaatse in ons vakantiehuisje voor een week. We reden de brug van het eiland over met amper zicht door de harde regen, maar eens aan het huis werd het droog. Na ons te installeren, een terrasje in de zon te doen en wat voorraad in te slaan, sprongen we al de fiets op naar La Flotte (het eiland al een beetje kennen maakt dat ik de mooie plekken ook weet) waar we aan het charmante binnenhaventje een avondmaal namen.

Zondag begon fris maar droog. Het lief ging lopen (hardlopen voor de Nederlanders, hier moeten geen foute conclusies getrokken worden), ik sprong op de fiets om ons dorp voor een week, Sainte-Marie-de-Ré, te ontdekken. Na een tijdje begon het te regenen en ging ik weer op huis aan, niet lang daarna kwam het lief ook weer thuis.

Door de regen deden we met de wagen boodschappen en maakten we ’s middags zelf een meer dan voortreffelijke vis klaar. Na de middag riskeerden we ons op de fiets met de bedoeling naar het mooiste stadje van het eiland te gaan, Saint-Martin-de-Ré, maar na een hele tijd schuilen in het volgende dorp keerden we terug op onze stappen. Doornat. Balen!

Meer dan ’s avonds nog eens tot aan het strand wandelen en een drankje doen in een plaatselijke bar deden we niet meer.