Nog eens een weekoverzicht, waarom niet?

Maandag: begon met zwemmen, maar dat kon je hier al lezen. Omdat ik niet moest werken maakte ik voor mezelf een vegetarische schotel. Normaal driemaal per week grootkeuken eten maakt dat ik mijn eigen pot nog veel méér kan waarderen. 

Ik verdwaalde ook nog op het internet om inspiratie te zoeken om mijn wasruimte (klein hokje waar wasmachine, droger, CV ketel en een uitgietbak staan) beter in te richten. Een grote verbetering was al dat het peertje dat daar al 4 jaar aan de elektrische draden hangt als verlichting door het lief vervangen werd door een Ikea hanglamp. Ik zie het wel zitten om mijn wasmachine en droger op een verhoog te zetten waar de drie wasmanden (ik sorteer niet graag achteraf) dan onder zouden passen. Alleen moet zo’n onderstel wel stevig zijn om die machines te dragen. Ik sjiek nog even op die uitvoering dus.

Dinsdag was de zwemgoesting er niet maar mijn huis kon wel een poetsbeurt gebruiken. Ik nodigde het lief ook uit om te komen eten. Die groenteschotel van de dag voordien was nogal groot uitgevallen. Met extra vleesballetjes was het voor mij ook weer een andere maaltijd. Datzelfde lief dat graag een tweede keer opschept deed dat niet, hij was niet in z’n haak, had geen energie(wat eigenlijk zaterdag al zo was toen hij een looptraining vroegtijdig afbrak), die was duidelijk ziek aan het worden. We gingen samen wel nog een brocant koopje afhalen in de buurt. Een opknapprojectje waar mijn hart blij van wordt. Of dat nog zo gaat zijn als ik er uiteindelijk aan ga beginnen is nog maar de vraag 🙂

Eens hij naar huis was kon ik mijn precies teveel aan energie nog kwijt in de wasruimte waar ik prompt alles begon af te plakken. Ik had immers nog een ketel verf staan die 90% vol was, ooit gekocht om een kast te verven die ik uiteindelijk liet zandstralen. Een soort kalkverf die zowel voor hout als voor muren geschikt was. Ik wist dat ik verfrollen had liggen, helaas had ik voor de grote rollen geen houder. Maar ik was niet te houden en gaf de ruimte toch een eerste laag met borstel en kleine rol. Uiteindelijk was het bijna 22u toen ik klaar was.

Woensdag startte vroeg na een belabberde nacht slapen. Ik had keelpijn maar dacht dat de allergie extra toesloeg. Vóór 6u zat ik al aan mijn naaimachine. Ik had het lief een zakje beloofd voor zijn wasknijpers naar een voorbeeld dat we in maart hadden bij ons logement in Calpe. Een waterafstotend stofje dat ik al een eeuwigheid had liggen kwam op die manier van pas. En al zeg ik het zelf, ik vind het eigenlijk wel geslaagd.

Voor ik aan het werk ging jaagde ik er ook nog de strijk door, nu ik toch zo vroeg wakker was nietwaar?

Eens aan de slag werd al die knaldrang van het verven, niet slapen en al heel de ochtend bezig zijn precies omgekeerd op mij gesmeten, want mijn energie ging spreekwoordelijk van 100 naar 10 in vijf seconden. Ik trok dan ook na minder dan twee uur weer naar huis (lang leve vrijwillig werken!) om daarna niets anders meer te kunnen dan mezelf platte rust gunnen. ik installeerde me op verschillende plekken in de tuin naargelang waar de zon zat.

Na alweer een moeilijke nacht trok ik te voet naar de dichtste apotheek, mondmasker mee, want ik voelde een Covid-bui hangen. En ja hoor, het was van dattum. Zucht! En dan weet je wat je te doen staat hé. Luisteren naar het lijf, vriendjes worden met Paracetamol en codeïnesiroop tegen de hoest die er ondertussen ook was. Niet dat ik die dag ook nog geen tweede laag verf gaf aan de wasruimte, wel met een grote rol deze keer want die had het lief ondertussen gebracht ondanks zijn lijf dat ook nog altijd in staking was. Maar na dat verven ging het licht weer tijdelijk uit. Ik had nog net de puf om een maaltijdsoep met stukjes kip te maken. Ik mocht wel wat anders binnenkrijgen dan de muesli die ik al heel de dag at.

Vrijdag was het lief jarig. De geplande oppas van zijn kleinzoon en de kinderen die ’s avonds kwamen werd geannuleerd, want zonder test was het ook wel duidelijk dat hij Covid had. Ik maakte de verplaatsing naar hem uitzonderlijk met de wagen en we ‘vierden’ in lage versnelling samen met lekker eten (we hebben allebei gelukkig nog onze smaak) en taart in de namiddag. Eens mijn energie dalende trok ik weer naar huis. Jongste kwam nog langs, wat ik niet zo verstandig vond, maar dat kind is zo ongerust als ik ziek ben dat ze dat met eigen ogen moet zien. We bleven op afstand in de tuin, zij met een masker op en eens ze gerustgesteld was dat ik nog niet direct ging hemelvaren trok ze weer naar huis, want ze moest nog een nachtdienst doen.

Ik kwam de dag door met één pijnstiller en vond dat een hele vooruitgang.

Zaterdag begon weer redelijk vroeg en ik voelde me duidelijk veel beter. Na het ontbijt trok ik meteen verfkleren aan om de wasplaats af te werken. Dat ging echter niet in vijfde versnelling. Uiteindelijk was het bijna middag toen alles weer op z’n plek stond en ik eindelijk gedoucht was. De laatste kom kippensoep was een snel middagmaal. 

Na de middag kwam de man met de hamer nog eens langs en deed ik een dutje in de tuin. Later werd het tweede ligbed daar ook nog bezet door het lief. In de vooravond zagen we nog de tijdrit van de Olympische Spelen met de twee medaillewinnaars. Op zo’n moment kan ik me nog wel eens een echte Belg voelen.

Zondag: mocht er voor niets of weinig doen medailles gegeven worden, dan had ik voor de ochtend op het hoogste schavot gestaan. Voor mijn middagmaal zou ik dan weer niet in de prijzen gevallen zijn. Het gebeurt niet vaak dat ik mijn eigen eten aan de kippen geef maar rubberen champignons lust ik niet. Ik liep trouwens de hele voormiddag in slaapkledij rond ook in de tuin wat maakte dat ik tijdens het eten de mieren uit mijn décolleté moest plukken.

Na het eten waren er nog plannen met twee. Testen of ons post covid lijf al wat inspanning aankon namelijk. Ik sprong dus snel onder de douche en daarna op mijn fiets naar ’t lief. We deden samen de Pompeschitters wandeling in Dadizele. Een kleine 9 km vertrekkende in het mooie park bij de basiliek en daarna snel op de boerenbuiten. Dat lijf hield zich flink en we genoten. 

 

’s Avonds nog een boterham buiten op het terras in de zon maakte de dag af.

Beetje vreemde week door het ziek zijn, maar dankbaar voor de veerkracht dat ons lichaam duidelijk nog heeft.