Vandaag deed ik mijn plus-kleinzoon een uitstap naar Pairi Daiza cadeau n.a.v. zijn lentefeest.

Onze wekker liep daarvoor al om 6:45u af, want ontbijt, douche, Bowie nog een wandeling gunnen en de kleine man ophalen. We wilden rond 10u, tegen dat het park open ging al aanwezig zijn. En dat lukte.

Ik was een tiental jaren geleden al eens daar, en vermits heel het park ook een aaneenschakeling is van mooi groen, wou ik daar in de lente ook nog wel eens heen. En dat stelde helemaal niet teleur, want de duizenden bloembollen stonden het beste van zichzelf te geven. Doe daarbij mooi bloeiende bomen en struiken en mijn hart werd nog blijer.

Maar natuurlijk waren we daar voor de dieren.

We begonnen ons bezoek met de grote aquaria wat al veel enthousiasme opleverde. De bedoeling van het plan van het park te volgen lieten we daarna snel varen. En we wandelden van het ene naar het andere werelddeel, met dus aangepaste tuinen en stemmige muziek daar ook bij.

De dieren in Pairi Daiza krijgen ondanks hun gevangenschap (je kan daar vragen bij stellen natuurlijk) ruimte en hebben mooie paviljoenen, educatief gezien is dat voor een bijna zevenjarige natuurlijk een schat aan informatie die hij gretig binnen nam. Hij kent ook al bijzonder veel dieren bij naam.

Hij is ook een heel grote dinosaurus-fan. Dat aan de ingang van het park al een 20 meter lang skelet van die familie staat was al indrukwekkend, maar in het park nog een heel paviljoen vinden met namaak bewegende kleine en grote dino’s was helemaal de max!

Tussenin nog eens een heel eind op touwbruggen mogen lopen en even mogen klimmen op een reuze klimrek was ook zijn ding.

Toen het lief op het einde van het bezoek vroeg aan de kleinzoon wat hij nu het leukste had gevonden van de dag zei hij eerst: alles! Verder vragend of hij één ding kon kiezen was zijn antwoord: de picknick 🙂

Hoe mooi is dat, dat hij op zo’n dag kiest voor het moment waarop we alle drie op een bankje simpele broodjes aten. Even verstillen, even ontprikkelen, even rusten en samenzijn met zijn opa en mij.

Ik vond dat voorwaar een heel schoon antwoord!

(Bericht 30 van #40dagenbloggen)