Ik heb het nog eens aangedurfd om naar Engeland te gaan. Deze keer in het gezelschap van mijn oudste.

Bedoeling is om het hoofd van het kind leeg te maken van de overload aan werk, te wandelen en kasteeltuinen te gaan zien.

Dinsdag 4 april

De dag begon vroeg, want ik en op reis gaan, dat is in een stresske schieten dus vroeg wakker. De route naar de kanaaltunnel in Cocquelles nog eens bekijken hielp niet, want die werd met de minuut langer met files in Lille. Uiteindelijk namen we een andere route via Ieper en Poperinge zo Frankrijk binnen.

Arriveren aan Le Shuttle was pure nostalgie we deden dat immers in het verleden op al onze gezinsreizen. Inchecken was wel veel moderner geworden, nummerplaatherkenning, weet je wel, dus mijn naam kwam daar direct op een scherm. De hanger voor aan de achteruitkijkspiegel was er nog altijd (geeft de rij aan waar je gaat aanschuiven). De Clio werd wel uitgekozen voor een extra check bij de douane. Ik mocht hem parkeren met de wielen links in een geul, mocht uitstappen en de wagen werd zelfrijdend en ondertussen helemaal gescand. 

Nog geen uur later (de treinrit is maar 35 min) stonden we op Engelse bodem en reden we voor een eerste stop richting Wye, een dorp dat ooit in een schoonheidswedstrijd hoog eindigde. We gingen er naartoe voor de Wye Downs Walk, een wandeling van een kleine 7 km met nogal wat hoogtemeters, maar eerst versterkten we de innerlijke mensch nog wat.

We sukkelden even om de start van de wandeling te vinden aan een parking een eind buiten het dorp, maar uiteindelijk gingen we en route voor veel moois. De modder die wandelaars in het weekend nog als een groot probleem melden op het internet, viel goed mee en we genoten zonder mate van vergezichten, gezonde lucht, zoemende bijen, vlinders zelfs al en vogels met veel lentekriebels.

Van dit zo:

Slapen deden we aan de rand van Ashford, waar we ’s avonds nog naar het centrum reden voor lekker Indisch eten en foto’s van en rond de kerk, meer vonden we daar precies niet de moeite.