Vief

Verstrooid

’s Morgens de was in de wasmachine doen en maar in de namiddag eraan denken om die aan te zetten. Of een was vergeten uit de machine halen, of ze van de droger weer in de wasmachine doen. Ja, ik kan dat.

Van bij het lief vertrekken met de fiets na al een boodschap gedaan te hebben samen en denken van nog een extra ommetje te doen. Onderweg denken: “ik kan langs het tuincentrum fietsen”, daar aankomen en te horen krijgen dat ze nog 5 minuten open zijn. Tot zover mijn rustig eens door de winkel lopen.

Naar Limburg vertrekken en fier zijn op onszelf dat we flink onze eigen sandwiches gemaakt hebben, want hoe duur zijn broodjes on the go tegenwoordig! Onderweg nog stoppen voor koffie langs de snelweg, daar ook sandwiches zien liggen, maar pas bij vertrek van de fietsrit beseffen dat de onze nog in de koelkast liggen. We hebben dan maar al lachend het geld van de te dure broodjes besteed in de eerste de beste frituur.

Tig emmertjes soep verkopen op het werk, maar niet denken aan de twee emmertjes die ik naar het woonzorgcentrum moet brengen voor de nachtploeg. Toen ik het een keer teveel was vergeten, heb ik dan maar een wekker gezet op de middag ter herinnering.

Ook al op het werk: plots niet meer kunnen tellen. Lastig als je kassa doet. Ik ben normaal niet diegene die het bedrag intikt van de coupure waarmee mensen betalen om dan het wisselgeld op het scherm te zien verschijnen, maar soms moet het eens.

…

Misschien nog een oldie: Mijn kinderen naar school brengen destijds, altijd héél erg gehaast, want je geraakte daar met de wagen niet snel weg aan dat dorpsschooltje. Het was zomer en al heet. Rijden met de ramen naar beneden. Heel luid zingen onderweg. Zien dat een man naast mij aan de verkeerslichten nogal vreemd naar me kijkt. Ik was dus nog met de CD van K3 van de kinderen aan het meezingen, i.p.v. dat ik de radio of mijn eigen muziek had opgezet.

Er is veel te doen over brainfog tijdens de menopauze, de laatste kan ik daar niet aan wijten natuurlijk, maar zeer zeker dat die heerst bij mij. Soms niet uit mijn woorden komen hoort er ook bij.

(Bericht 29 van #40dagenbloggen)

13 reacties

  6. Van afgelopen week: naar mijn vader en zijn vrouw gaan en voor de gemakkelijkheid een drinkbus latte maken om mee te nemen en daar aankomen en hem niet vinden …. . Stond nog thuis

    Diezelfde koffiedrinkbus mee naar het werk nemen, je afvragen waarom die zo raar smaakt en beseffen dat je warme melk aan het drinken bent omdat je de koffie bet vergeten.

    Wat later beseffen dat je je werkgsm thuis hebt laten liggen. Ik heb dan maar online gebeld via whatsapp en gehoopt dat ik niet te veel gemiste oproepen had wegens paasvakantie. Ik had geen zin om zoals een paar weken geleden terug naar huis te fietsen om hem te gaan halen. Toenw as ik mijn computerbril vergeten thuis en het lettertype groter zetten loste dat niet voldoende op zodat ik hem toch maar ben gaan halen.

    En dan is er het voortdurend niet op woorden kunnen komen, en dat vind ik heel genant.

    Het is wellicht wat erger momenteel omdat ik erg moe ben de laatste weken en omdat de vrouw van mijn vader wat problemen heeft – ze is bipolair is de laatste tijd is dat héél erg en bovendien blijkt ze nu ook hartfalen te hebben … – waardoor ik me druk maak over vooral het welzijn van mijn vader die 87 is maar niet de kans krijgt op wat rust … . Maar die brainfog vind ik bijwijle echt zeer zeer ellendig …

    Like

    Beantwoorden

Geef een reactie op Samaja Reactie annuleren