Er was eens een oud onderstel van de naaimachine van mijn – zonder boterbriefje – schoonmoeder. Het lief liet me daar foto’s van zien, ik heb dat al altijd graag gezien. Een beetje later stond dat ding in mijn hal, nog meer stof te vergaren dan er al op lag.

Dat kwam zo: ik contacteerde de zandstraler die hier ooit al een kast behandelde met de vraag of hij dat ijzer ook kon zandstralen. Dat kon, en hij kon het zelfs mooi poederlakken, zei hij daarbij. Alleen kwam er maar geen offerte, en er zijn grenzen aan mijn geduld.

Op een veel te winderige namiddag, zette ik tussen de buien door het ding op straat (handig, zo in een woonerf wonen) en gaf ik het een stevige schrobbeurt met warm water en afwasmiddel. Een bouwmarkt op een kilometer van mijn deur hebben, liet me besluiten om daar een spuitbus verf te halen en dan maar zelf van poederlakken te doen. Ik deed dat op een plastiek zeil buiten mijn garage, met iets teveel wind en tegenlicht en een spuitbus die net iets sneller leeg was dan wenselijk. Perfect is het dus alweer (story of my life) niet geworden.

Ik bestelde een blad dat bij mijn eettafel past, zorgde voor een onderstel daarvoor via een houten plank die het lief nog had staan, verfde de plank wit en kwam tot dit resultaat:

Ondertussen is de tafel aangekleed met decoratie en planten.

Blij mee trouwens! Schoon cadeau, schat!

Tussen de bedrijven door is er al nieuwe bricolage bezig, want ik ben een kast aan het schilderen in art-deco stijl. Die moet mijn halkast mettertijd gaan vervangen, want ik veranderde daar alweer eens van gedacht.

Nooit af, dat interieur van mij.