Vief

De beerput ligt open

En ik stik figuurlijk bijna in de dampen.

Wat nu volgt is niet voor gevoelige zielen, een andere zender kiezen mag bijgevolg.

Eerst stond ik (septisch, woehaha, de put) sceptisch tegenover het feit of ik dit verhaal al dan niet ging delen, want ik startte dit Vief-blog ooit als deel van een streep trekken onder het verleden. Maar feit is dat het bewuste verleden nog altijd speelt en dat er zonder hulp geen sprake kan zijn van strepen trekken.

Eén van mijn voornemens voor het nieuwe jaar was een psycholoog zoeken. Ik schreeuwde dat niet van de daken, want ik zou het nog maar eens moeten op de lange baan schuiven. Met dat laatste ben ik kampioen, we zijn ondertussen bijna 12 jaar na het overlijden van de echtgenoot.

Vandaag dag op dag 12 jaar geleden werd er een streep getrokken. Onder het leven van mijn moeder, en daarmee onder mijn onderdanig leven aan de echtgenoot. Mijn moeder werd maar 71 jaar, ik werd er toen 40. Mijn kromme redenering was dat als ik maar zo oud zou worden als haar, dat ik dan al ferm over de helft zat en dat ik niet van plan was om die komende jaren ongelukkig te blijven.

Dat ongeluk lag in dagelijks kans hebben op familiaal geweld, gekooid zijn, klein gehouden worden, psychische terreur, … daar uiteraard zelf van afzien maar vooral het leven van mijn kinderen zien verbrodden door een persoon die elke dag zei dat hij ons graag zag.

Zijn definitie van graag zien had ik graag eens verklaard gezien. Voor mij betekende die evenveel als de boodschap “het schijtpapier is op” (en mijn slaafje zal dat wel brengen).

Elke keer toen hij zei “ik zie je graag” (standaard toen hij naar de job vertrok – dus op zaterdag en zondag zag hij me (nog) minder graag), dacht ik “ik ook” met als toevoegsel “van de trap vallen, doodstuiken, …” Niets menselijks was me immers vreemd.

Ik heb die man doodgraag gezien, maar op het einde zag ik hem graag dood. Had er op dat moment een niet traceerbaar gif geweest, ik had het hem gegeven! Dat doet jaren narcisme ondergaan met een persoon, zelfs met de braafste.

Hoe hard ik toen in het dagelijks leven als een robot zonder gevoelens trachtte te overleven, ze helemaal uitschakelen kon ik niet. En niemand zou daar eigenlijk reden moeten toe hebben.

Na de dood van mijn moeder begon ik dus op kleine schaal te rebelleren. Kleine schaal, want ik wou die rebellie uiteraard wel overleven. De oudste mee laten gaan met de kusttocht (de eerstejaars Latijn van haar school wandelden jaarlijks op twee dagen de volledige Vlaamse kust af voor een goed doel) was al zoiets. Haar liefhebbende vader vond het maar niets als een kind een nacht niet thuis sliep/iets leuks deed. Ik deelde gewoon mee dat ze ging. Punt!

Ik alleen ergens naartoe gaan voor het plezier, dat kon aan geen kanten. Maar ik stopte met toestemming vragen. Ik herinner me die legendarische eerste mei van dat jaar die ik spendeerde aan het strand in Cadzand met jongste (terwijl oudste op kusttocht was). We hadden gigantisch veel lol, voelden ons vrij. Méér van dat was welkom!

Een paar weken voor zijn dood hebben de schoonouders geweten wie hun zoon was. Dat kwam zo: we waren gevraagd bij de schoonzus, en ik had daar de hele namiddag kotsmisselijk van de migraine op de zetel gelegen. Migraine was in die dagen schering en inslag, alle spanningen in mijn lijf moesten er immers ergens uit.

Ik was er zo slecht aan toe dat mijn schoonmoeder de ochtend daarna telefonisch informeerde hoe het met me was. En toen ben ik gebroken en kwam alle miserie er in één trok uit. Ik hoorde via een klik in het telefoontoestel dat de echtgenoot boven (lag uiteraard nog te ‘verkateren’ in bed) meeluisterde en deelde dat ook mee aan de schoonma. Zij sommeerde me de kinderen mee te nemen en direct naar hen toe te komen.

Een trap hebben tussen twee muren met onderaan een deur aan was in dat opzicht ideaal. De echtgenoot mankeerde méér dan een drankprobleem alleen. Hij had ook zware smetvrees en dwangneuroses en wist op het einde vaak niet meer wat de werkelijkheid was (waarschijnlijk al verregaande Korsakov dementie). Die trapdeur moest dus standaard op slot van hem, dus ik kon ongehinderd de vlucht nemen.

De buren zullen zich die vlucht waarschijnlijk wel herinnerd hebben. Ik heb staan roepen met open voordeur dat zijn spelletjes uit waren, eens ik vertrokken ben is hij op blote voeten uit het raam van het eerste verdiep gesprongen en mij achterna gelopen naar zijn ouders.

Wat er daarna gebeurde ben ik deels kwijt. Uiteraard kreeg hij ferm op z’n donder van de schoonouders, maar uiteindelijk kwam er geen oplossing voor ons. Ik heb daar het pand verlaten met de gelaten boodschap van “als hij me nu vandaag of morgen vermoord, wat maakt het nog uit”

Vanaf dan kreeg hij geen druppel alcohol meer van z’n ouders, thuis deed hij lekker verder. Ik heb hem dan maar letterlijk gezegd dat hij zich voor mijn part dood mocht zuipen.

Zijn laatste uren zijn begonnen met een ruzie op vaderdag bij zijn ouders. Die ruzie begon dus om het feit dat hij geen alcohol kreeg (hij was al stomdronken, het was kermis in het dorp) en hij gaf mij daar de schuld van. Ik verweerde me, er was daar immers volk genoeg om me fysiek te verdedigen mocht dat nodig geweest zijn. Hij is met de staart tussen z’n benen naar huis gelopen. Er volgden dreigende SMS-berichten van zijn kant maar ik liet me niet meer doen. Zijn “ik ga me ophangen” lokte bij mij een “je moet doen wat je niet laten kan” uit.

De schoonouders hebben die dag besloten dat ik en de kinderen bij hen zouden blijven. Hij is nog teruggekomen, bedreigde me nog met een mes (had hij altijd op zak, zelfs in bed, om de zoveel tijd kreeg ik zelfs de mededeling dat ze het mes in de metaalafdeling op z’n werk nog eens goed hadden geslepen). Toen ik op dat moment zei dat hij het mes moest wegsteken, deed hij dat gewoon, waarschijnlijk beseffend dat zijn narcistische koninkrijk uit was. Ik heb hem op dat moment ook gezegd dat ik wou scheiden en ben tot op de dag van vandaag blij dat ik dat nog heb kunnen zeggen. Want wat een overwinning was dat niet?

Een paar uur later stond een boom in de weg op zijn dronkemansrit. Mijn (onze) vrijheidsboom.

*******

Gisteren had ik mijn eerste afspraak bij de psychologe. Bij het daarnaartoe wandelen bedacht ik me nog wat ik daar dan wel ging doen. Want had ik niet al alles gedurende de jaren een plaats gegeven, genuanceerd, geparkeerd?

Het contact verliep vlot. Ik heb vooraf gezegd dat ik waarschijnlijk van de hak op de tak zou springen, en ook de bemerking van hierboven of het nog wel nodig was dat ik kwam geuit.

Het werd een goed gesprek, ik snotterde zoals verwacht een zakdoek vol (een zonnige gele trouwens, mijn idee van humor), maar zoals de titel hier al zegt: hell is loose. Alle herinneringen liggen rauw aan de oppervlakte nu, ook omdat die bij de therapie geuit moeten worden.

Ik kwam na de sessie (die net na de middag was) mijn zetel niet meer uit. Compleet geblokkeerd en zo. Toch hoop ik dat ik de komende tijd echt werk kan maken van heling, want dat wordt nu echt wel eens tijd.

Misschien schrijf ik er hier nog over, want schrijven is altijd therapeutisch geweest, misschien hou ik het voor mezelf. Geen idee en ik leg mezelf op dat vlak uiteraard geen druk op.

******

PS. Ik haal hierboven ergens aan dat de echtgenoot mij de schuld geeft van iets. Gisteren las ik toevallig een artikel in Knack iets over gaslighting en ik herkende daar wel bepaalde dingen van. Ik ben vaak zodanig gemanipuleerd geweest dat ik op de duur dacht dat het allemaal wel mijn eigen schuld was, wat me overkwam.

PS2. Op Canvas loopt momenteel de reeks ‘Als je eens wist’ en die gaat over intrafamiliaal geweld. De heel beeldende intro van het programma toont de explosiviteit van een relatie waar dit voorkomt. De getuigenissen doen je koud krijgen en woest worden tegelijk. Woest omdat er nog altijd geen afdoende initiatieven zijn vanuit de overheid om deze dingen te doen stoppen.

En weet je wat ik nog het meest cynische vind aan het programma? De melding aan het begin dat het voor kijkers vanaf 16 jaar is. Ik wil de kinderen onder die leeftijd die zo’n zaken live meemaken wel geen eten geven.

PS3. Wie hier leest en in zo’n moeilijke situatie leeft (o please, ik hoop dat niemand ja op dat feit moet zeggen) BREEK AUB UIT! Er bestaan vluchthuizen, er is hulp, je moet alleen maar de moed hebben om je boeltje te pakken.

67 reacties

  1. Niemand zou zoiets moeten meemaken. Na het lezen van dit logje overvalt me een mengeling van medelijden, woede, onbegrip, teleurstelling, ongeloof, machteloosheid,…
    Dat je dit probleem zo lang hebt kunnen opkroppen en nu pas naar een psycholoog bent gestapt is begrijpelijk (zelf ben ik ook geen fan van die mensen die de pieren uit je neus vragen en antwoorden met cliché-oplossingen die je zo uit een boekje kunt plukken). We zijn van die generatie die opgegroeid is met de stelling dat we in elke omstandigheden sterk moeten blijven en ons leed moeten dragen. Toch moet je eens je verhaal kwijt raken aan zo’n pipo, en liefst een totaal onbekend iemand. Zo krijg je niet het gevoel dat je je eigen omgeving ermee lastigvalt of hen dingen vertelt die je liever voor jezelf zou houden.
    Sterk dat je de stap hebt gezet, Vief! Héél sterk. Hopelijk lucht het op. Je hebt nog een lang mooi leven voor je, met twee topdochters onder je vleugels. Veel moed en succes !!!

    Like

    Beantwoorden

    • Paultje, let op, er zijn psychologen en psychologen. Tegenwoordig gaat het niet meer om “de pieren uit iemands neus vragen” maar laten ze je vertellen wat je wil vertellen, en geven ze je soms gewoon een paar ideeën mee om een en ander in een verschillend daglicht te zetten. Je krijgt geen cliché oplossing. De psycholoog die daar mee aan komt draven heeft misschien 50 jaar geleden gestudeerd en de afgelopen twintig jaar onder een steen geleefd.
      En als de persoon in kwestie je niet aanstaat of je hebt er geen klik mee, ga op zoek naar een ander waar je je wel op je gemak bij voelt.
      Ugh. Tiny heeft gesproken. 🙂

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

      • Riep iemand ‘Paultje’?? 🙂
        Je hebt inderdaad soorten psychologen. Vorig jaar ben ik voor de eerste keer bij zo’n ‘specialiste’ binnengesprongen (bij het CGG Brugge). Ik kwam daar terecht bij een vers afgestudeerd iemand, die dat principe toepaste van ‘iemand die 50 jaar geleden afstudeerde’. Na twee sessies heb ik haar vriendelijk bedankt en kwam wat later bij een collega van haar terecht waarmee het klikte als een vloer van Santana.
        Hopen maar dat Vief dezelfde connectie vindt…

        Geliked door 1 persoon

        Beantwoorden

        • Ik ging je ook antwoorden dat ik psychologen anders zie. Voor mij was het belangrijk dat ik me bij die persoon op mijn gemak zou voelen, anders ging ik uiteraard mijn ziel niet (kunnen) blootleggen. Ik heb trouwens gezocht op psychologen die EMDR-therapie en traumatherapie doen. Die EMDR heeft de dochter echt goeie resultaten mee gehad een paar jaar geleden.

          Like

          Beantwoorden

  2. Gij zijt zó’n sterke toffe madam! Ik herken je helemaal in die zonnige gele zakdoek, da’s echt iets voor jou! Partnergeweld da’s verschrikkelijk en ik begrijp mensen die er niet van los geraken. Dat heeft te maken met trots enzo. En je mislukt voelen. Je bent er immers door de psychologische mishandeling van overtuigd dat het allemaal je eigen schuld is.
    Laat de beerput maar eens goed stinken Vief! Alleen zo kan al die miserie weg geraken. Dikke knuffel!

    Like

    Beantwoorden

    • Allez, het dorp, kreeg het niet goed uitgelegd. Het dorp waar jullie woonden, bij ons het dorp waar mijn grootouders woonden en waar jaarlijks kermis gevierd werd.
      Er waren wel meer parallellen te vinden.

      Like

      Beantwoorden

        • Die kermis is daarna lang met een vreemd gevoel geweest ja. Dat over de tongen gaan, daar had ik op één of andere manier weinig last van.
          Wat ik wel heb na jouw relaas te lezen. Voor het eerst, bijna 40 jaar na datum, vraag ik me af of er bij mijn vader één of andere pathologie meespeelde. Iets geestelijks zo. Nooit eerder bij stilgestaan.
          Maar ik had het er wel nog over met Nic daarnet (ivm het overlijden van zijn ex en de impact daarvan op zijn kinderren): het rouwproces heeft bij mij 30 jaar geduurd. Rouwproces, alle dingen een plekje geven en zo. Kan me voorstellen dat het 12 jaar duurt voor je ooit de moed bij elkaar geveegd krijgt om professionele hulp te zoeken. Hopelijk helpt het je om het aantal jaren verwerking wat lager dan 30 te houden.

          Geliked door 1 persoon

          Beantwoorden

  4. Goh. Ik wist al wel veel van je verhaal maar om dat nu zo in één trek te lezen, doet me toch serieus slikken. En een keer goed vloeken.
    Ik ben super blij voor je dat je de stap nu ook hebt gezet naar een therapeut, dat is nog maar het begin. Er zal best nog veel uitkomen, dat weet ik zeker en dan kan het pad naar die heling beginnen. Of verdergaan, want je bent al zo ver gekomen.

    Like

    Beantwoorden

  5. Heftig, ik werd er stil van. Zo onrechtvaardig wat jij en je dochters al die jaren hebben moeten meemaken. Het zal niet evident zijn dat dit nu allemaal weer naar boven komt, maar erover praten met een professional zal ook deugd doen, denk ik. Hoop ik voor jou. En ventileer hier maar eens goed, daar dient een blog soms ook gewoon voor!

    Like

    Beantwoorden

    • Ja, ik heb al heel veel van me af geschreven. Interactie met je lezers is op dat moment ook gewoon belangrijk. Ik heb al immens veel steun gekregen op die manier en dat is zo’n bonus!

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

  8. Dat je dit alles hier van je afschrijft, werkt inderdaad ook louterend en vind ik erg moedig van je. Ik las je relaas overigens met een mengeling van stijgende verwondering, immens medeleven en aanzwellende verontwaardiging en boosheid.
    De stap die je zette, is de enige juiste. Ik wens je een mentale heling toe die je de zielenrust zal offreren die je, net als iedereen, verdient.

    Like

    Beantwoorden

  10. Echt weg gaat oud zeer nooit, het valt niet weg te praten, maar therapie kan je veel doen inzien, van je af praten en de rugzak op die manier lichter en draaglijker maken. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt. Veel sterkte en moed. Laat de tranen die je bevrijden van oud zeer maar rollen in je vrolijke zakdoek. Ik was zelf aangedaan toen ik dit las. Die gele zakdoek zegt zoveel. Het pakt mij. Dikke knuffel van me.

    Like

    Beantwoorden

      • Wat een heftig maar krachtig verhaal. Narcisten maken zoveel stuk en vaak worden hun slachtoffers niet eens geloofd. Niemand van ons die weet wat jullie hebben doorstaan. Goed dat je hulp hebt gezocht. Het klankbord van een objectieve derde kan echt helend werken. Ik wens het je van harte toe. Van die reeks op tv heb ik weggezapt. De gaslighting en psychische terreur vond ik te confronterend.

        Like

        Beantwoorden

  11. Ik volg het programma op tv, en ben daarna altijd niet goed, verward omdat zoiets bestaat en blijft duren, er wordt inderdaad niet ingegrepen. De slachtoffers worden overvallen door een immense eenzaamheid, WE spreken 2021….

    Nu lees ik het hier ook bij jou, vreselijke psychische mishandelingen. Het is pure horror wat jij hebt meegemaakt. Je hebt je sterk gehouden voor je kinderen.

    Jij schrijft met humor en liefde, terwijl je een verschrikkelijk verleden met je meedraagt.
    Ik hoop dat het klikt met de psychologe en dat zij helpt verwerken.

    Ik wens je een tweede vrije adem.

    Like

    Beantwoorden

  12. Heavy. We weten allemaal dat deze situaties bestaan, en het is altijd erg, voor elk slachtoffer (hoewel ik dat woord niet graag gebruik, alsof je gereduceerd bent tot wat je overkomt). Maar iemand ‘kennen’ (ik ken je natuurlijk niet, maar je snapt wel wat ik bedoel) die het meemaakte maakt het erg, hoe moet ik het zeggen, reëel of concreet. Je liet wel vaak iets tussen de regels lezen, maar wat en hoe daar hadden wij geen idee van.
    Ik heb ook gekeken naar Als je eens wist, en ik probeer me dan altijd voor te stellen hoe het is, en hoe het kan gebeuren. Maar ik denk dat we dat nooit kunnen weten. We kijken met een andere bril, en met afstand. Als het al vreselijk is om je dit voor te stellen, wat moet het dan niet zijn om het mee te maken. Maar de teneur van je blog is meestal positief, wat mij – hopelijk juist – doet vermoeden dat jij een mooi nieuw luik aan je leven gebreid hebt, en nog aan het breien bent. En nu en dan zal er nog wel een steek af vallen, maar samen met je dochters kan je ze weer oprapen. En hoe jij over je dochters schrijft, ik vind dat machtig, heel coole, warme en toffe meisjes zijn dat volgens mij.

    Like

    Beantwoorden

  13. Dus goed dat er bomen staan langs de kant van de weg. Alhoewel ik met wat ik hierboven lees de indruk heb dat je hem ook zonder boom had verlaten.
    Ik kan het gewoon niet vatten dat er mensen zijn die echgenote/kinderen zo kunnen doen afzien. Ook ik hoop dat het klikt met de psycholoog, en dat je dat verleden achter je kan laten, waar het hoort.

    Like

    Beantwoorden

    • Natuurlijk is het goed dat er bomen staan langs de weg. En ja, ik zou hem verlaten hebben. Of hij me een leven zonder hem zou gegund hebben dat is weer een andere vraag. Ik prijs me gelukkig dat ik die nooit heb weten beantwoord worden.

      Geliked door 2 people

      Beantwoorden

  15. Zus , wat ik hier gelezen doet veel pijn, dat je dit allemaal hebt meegemaakt . Ik wist wel dat je echt geen leven had met hem maar niet dat het zo erg was. Ik bewonder je dat je nu een een heel nieuw leven met de dochters hebt opgebouwd. Daaruit blijkt welke sterke vrouw je bent . Sterkte bij de verdere verwerking .

    Like

    Beantwoorden

    • Ach zus, je weet niet half hoe ik jou heb bewonderd toen jij wél de stap durfde te zetten om te scheiden destijds. Vandaar ook B. zijn woede naar jou toe, ik zou maar eens op het idee moeten gekomen zijn om jouw voorbeeld te volgen.

      Like

      Beantwoorden

  16. In de loop van de jaren sijpelde al veel door in je blog maar je verhaal zo te lezen maakt me zo kwaad en ook stil. Dat je nu, na 12 jr. nog steeds geconfronteerd wordt met je verleden is zo oneerlijk.
    Ik hoop echt dat de stap naar ‘hulp’ je duidelijkheid verschaft over processen die er gaande waren en ook dat de vrouw die je geworden bent er baat bij heeft. Je handelen in het ‘nu’ zijn er immers ook door beïnvloed.
    Je kan dit , moedig !!

    Like

    Beantwoorden

  17. Ik ben er even stil van. Wat kunnen mensen mekaar toch aandoen. Ik ben blij dat je daar aan ontsnapt bent. Het lijkt me een goede stap om naar een psycholoog te gaan want zo’n ervaring gaat niet in je kouwe kleren zitten en schud je niet zomaar van je af. Ik heb overigens wel vaker zo’n ervaringen gehoord. Ik heb namelijk lang geleden nog in een vluchthuis gewerkt. Heel goed dat je je verhaal deelt, hopelijk inspireert het mensen die nu nog in een soortgelijke situatie zitten en geeft het hen extra moed om je voorbeeld te kunnen volgen.

    Like

    Beantwoorden

    • Als je dat werk gedaan hebt, dan heb allicht genoeg miserie gehoord voor de rest van je leven.
      Ik hoop ook zo hard dat mensen niet hoeven te blijven in zo’n harde situaties. Niemand zou dit mogen meemaken, en daders zouden ook hard gestraft moeten worden.

      Like

      Beantwoorden

  18. Miljaar Vief… zo heftig! Maar wat ben jij een sterke madam! Jij kan dit, ik wens jou heel veel sterkte bij de verdere verwerking en alle geluk van de wereld toe!

    Like

    Beantwoorden

  19. Vanaf het eerste moment dat ik je blog ontdekte wist ik dat je een waardevolle vrouw bent, hoe je dit vertelt getuigt van je sterkte. Het beeld dat ik had werd even geleden bevestigd in “real life”, je bent sterk, maar beseft ook dat je zwak mag zijn. Ik heb alleen maar respect voor jou en vind je een toffe, straffe madam! 💙

    Like

    Beantwoorden

  21. Phew, hier zijn geen woorden voor… De reeks op Canvas zag ik, nadat ik te weten kwam dat iemand die ik via via ken als slachtoffer zou getuigen. Ik ben er dagenlang niet goed van geweest, en jouw verhaal zal ook nog een tijdje nazinderen hier… Wat me het meeste raakt is dat alles achter gesloten deuren gebeurt, en dat het er voor ‘de buitenwereld’ precies allemaal perfect uit ziet.
    Ik hoop dat je goeie ondersteuning krijgt, en dit hoofdstuk kunt afsluiten. Je bent een moedige vrouw!

    Like

    Beantwoorden

    • Die gesloten deuren, dat is het hele punt. Voor de buitenwereld is er veel schone schijn. Mooi huis, twee auto’s voor de deur, goed gekleed… Je bent in zo’n situatie zo klein gemaakt dat die schijn vaak nog het enige is dat er is.

      Like

      Beantwoorden

  23. Het stinkt die beerput. Maar ik ben zo trots op je !!

    Zelf leest mijn familie hier niet mee. Dus kan ik hier wel toegeven dat er bij mij geen drank in het spel was. Toch ben, ook ik, slachtoffer van geweld en manipulatie geweest.

    Ik denk dat ik het zelf al een plaats heb gegeven, maar ik wil graag mijn verhaal neerschrijven voor de kids. misschien geeft het hen ooit wel de nodige context?

    In ieder geval.. dikke knuffel !
    Je bent de dapperste !!

    Like

    Beantwoorden

    • Ik ben helemaal niet de dapperste, maar dapper genoeg om verder te kunnen.
      Jouw verhaal aan de kinderen doorgeven is ongetwijfeld waardevol. Vooral omdat ze voor zichzelf dan nooit zo’n gedrag gaan tolereren. Erg dat je ook zoiets moest meemaken. Wat denken die daders eigenlijk?

      Like

      Beantwoorden

  24. Ik ben ooit toevallig jouw blog beginnen lezen. Deels omdat ik toen ook vastzat in een relatie met een narcist. Ondertussen ben ik bijna 3 jaar van hem weg. Wij hadden geen kinderen samen en ik ben ‘tijdig’ weg kunnen gaan, voor het isolement compleet was. Maar ook hier komen die rauwe herinneringen absoluut nog boven. Dus dikke pluim om de stap naar een psycholoog te zetten, om het monster van vroeger weer even in de ogen te kijken en nadien verder te kunnen.

    Like

    Beantwoorden

  25. Ik kom het beroepshalve wel eens tegen en het blijft me verbazen hoe iemand zijn partner, die men geacht wordt graag te zien, het leven zuur kan maken. Was bij B. drank de oorzaak van alles of was hij een geboren narcist? Ik hoop dat de psycholoog je vooral kan laten inzien dat het niet aan jou lag. Want ook al weet je dat inmiddels wel, ik kan me voorstellen dat iemand die zo manipulatief (geweest) is een onzekerheid teweeg brengt waarmee je lijkt vergroeid te zijn. Je hebt al een hele weg afgelegd. Fijn dat je hulp zoekt om je over de finish te helpen. De laatste loodjes zijn vaak het zwaarst. Een wijs besluit dus. Het is me al opgevallen dat je erg zelfstandig bent, maar ook zoveel mogelijk je plan wil trekken. Daarom vind ik het des te knapper dat je deze stap gezet hebt.

    Like

    Beantwoorden

    • Ik durf te betwijfelen of hij een geboren narcist was. Hij was eerder een onzeker en té gevoelig kind. De eerste zes maanden van zijn leven geen moederliefde (zat full-time in een crèche, de zaak ging voor), op z’n twaalfde op internaat, daarna drank en drugs en weer drank zullen hem ‘gevormd’ hebben tot wie hij werd.

      Like

      Beantwoorden

  26. ik wens je een goeie deugddoende therapie toe bij de psycholoog, ook al moet die beerput dan eerst weer open. ‘k denk dat het je goed gaat doe en dat je de juiste stappen zetten om er mooiere toekomst met sterkere Vief tegemoet te gaan.

    Like

    Beantwoorden

  29. Ik wil je een héél groot hart onder de riem steken. Het is enorm dapper om die beerput open te trekken, maar je moet er denk ik door en dat je nu die stap hebt gezet, daarmee kan het helingsproces beginnen en kan je die tijd hopelijk ooit echt achter je laten. ❤

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  31. Jeetje Vief… ik lees dit nu pas, vanwege de link in je recente blog. Ik ben er stil en verdrietig en boos van, maar ook trots op jou. Ik wist hier al een beetje van door een reactie van je op mijn blog over alcoholisme, maar dit hele verhaal zo, en alle reacties… pppffff…. het raakt me diep. Vooral dat hij inderdaad zijn dood is tegemoet gegaan met de wetenschap dat jij bij hem weg zou gaan… Ik geef je alsnog, met terugwerkende kracht, een hele dikke knuffel! XX

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s