‘Genietend’ – vreemde benaming maar het blijft smartengeld om het verleden – van een minimumpensioen, geeft mij ook het recht op ‘verhoogde tegemoetkoming’. D.w.z. dat ik minder betaal voor geneeskundige zorgen en ook openbaar vervoer.

Voor De Lijn kan ik een jaarabonnement kopen voor €57 (doe ik niet meer, ik gebruik bijna geen bus/tram meer), bij de spoorwegen reis ik aan halve prijs mits voorlegging van de kaart ‘verhoogde tegemoetkoming’.

Vorige week nam ik nog de trein naar Ruisbroek om te klussen in oudste haar huis. Ik wist dat mijn kaart vervallen was van 29/6 (aanmaak kaart met pasfoto is 5 jaar geldig, maar er moet elk jaar een nieuw valideringsticket gemaakt worden).

Vroeger had je voor de vernieuwing van die kaart een attest nodig van de mutualiteit, maar sedert een tweetal jaren had de overheid/NMBS het licht gezien en werden de gegevensbanken gelinkt en konden ze aan het loket met je identiteitskaart zien welke je rechten zijn.

Vooraleer op de trein te stappen nam ik dus de tijd om mijn kaart te laten verlengen. Mijn ticket had ik ondertussen al gekocht via de app van de vervoersmaatschappij. Op een “a nee madam, da goa nie wi” had ik dus niet gerekend.

Kafka in wonderland, de gegevensbanken zijn niet meer gelinkt, je hebt wéér een attest nodig van de mutualiteit.

Georges doe daar wat aan aub! Of Petra want wie is er nu bevoegd voor administratieve vereenvoudiging?

Daar zat ik dan met mijn gekocht ticket aan halve prijs. Ik kreeg de mededeling dat ik dat ticket kon laten schrappen bij de klantendienst en een nieuw kon kopen. Aan het loket konden ze daar niet mee helpen.

Nu ben ik misschien wel een beetje van de koppige, zeker als ik weet dat ik recht heb op iets. Dus ik kocht geen ander ticket en riskeerde de treinrit. Tegenwoordig wordt er amper gecontroleerd op de trein ook. Die rit natuurlijk wel. Mevrouw scande mijn ticket, gelukkig zonder naar mijn kaart te vragen. 1-0 voor mij.

Ondertussen vroeg ik mijn attest online aan bij de mutualiteit. Een dag later zat dat al in mijn mailbox. Ik maakte er een screenfoto van want ik wou ook nog koppig aan halve prijs naar huis sporen een dag later. De kaart vernieuwen was geen optie, want in Ruisbroek is er geen loket en de NMBS moet dat attest ook nog op papier hebben (ja, zelfs nog in 2021!) en bij mijn weten kan mijn smartphone niet printen.

Versleten van een hele dag verven en al op te zijn van rond 5u (slecht slapen op een oude matras op de grond), stapte ik ’s avonds de trein op naar huis. Ticket terug gekocht via de app.

En ja, ik had prijs. Ik werd weer gecontroleerd, en meneer moest wél mijn kaart zien. Dat ze vervallen was, zei hij. Dat ik dat wist, zei ik en ik vertelde het verhaal van het niet kunnen verlengen zonder attest. Ik toonde ook het attest met mijn rechten, maar iemand wou zijn werk goed doen (je zou bijna denken dat conducteurs een commissie krijgen op de boetes die ze geven) en bleef maar janken dat mijn kaart vervallen was.

Maar hij kon, menslievend als hij was, wel een efforke doen en mij niet de volle pot aanrekenen. (ticket vol tarief + boete omdat het op de trein gekocht werd, iets van een €22). Hij rekende me het goedkoopste ticket aan op die route (naar het volgende station + boete) en ik betaalde €9.80 extra bovenop mijn gekocht ticket van €7.50.

Was ik niet zo moe geweest, ik had gediscussieerd met de man, maar ik liet het zo en betaalde. Hij zei nog liefjes dat hij hoopte dat hij, vermits ik echt recht had op die korting, me niet in de financiële problemen had gebracht. Je moet dat kunnen denk ik dan…

Een dag later bracht ik mijn oude printer aan de praat en ging met een papieren attest naar het loket in Kortrijk Station. Ik legde mijn oude kaart, identiteitskaart en het attest in vier gevouwen voor, en de bediende ging direct gezwind aan de slag. Zonder één blik te slaan op dat attest kreeg ik mijn vernieuwde kaart in handen. Ik kon het niet laten maar ik zei het volgende: “Meen je dat nu dat je nog niet eens naar dat attest gaat kijken?” en ik vertelde dat zijn collega mij geen verlenging wou geven een paar dagen eerder en dat ik ondertussen een boete betaald had op de trein. Ik kreeg een “moa ja madam, we goan da klasseren é”.

SERIEUS?

Droeg ik een pamper, ik had in mijn broek gedaan van colère!