Volgens www.omdenken.nl is dit de definitie:

‘Omdenken is een manier van denken en doen, waarbij je kijkt naar de werkelijkheid zoals die is en onderzoekt wat je daarmee zou kunnen. Omdenken benadert een probleem als ruwe energie; frustratie die zijn vorm nog niet gevonden heeft. Je gebruikt de energie van het probleem voor iets nieuws.’

De energie van het probleem gebruiken voor iets nieuws. Hmm, die kwam van pas deze week!

Wij zouden normaal van dinsdag tot donderdag naar Bordeaux gaan, maar helaas ging dat niet door door een nationale staking in Frankrijk die ook het openbaar vervoer trof. 

Bij het zoeken naar alternatieven voor de trein botsten we algauw op tijdsgebrek (1700 km rijden op drie dagen zou weinig tijd ter plekke betekend hebben) en véél te dure vliegtickets (al wou ik mijn milieuprincipes al eens inslikken, de vliegangst ging daarmee niet weg).

Dus vonden we de week maar opnieuw uit.

Dinsdag met samen wat later wakker worden dan 4:30u waarop de wekker normaal had afgelopen, rustig ontbijten, ik boodschappen doen, hij de hond zijn wandeling gunnen, lekker koken en in de namiddag naar Gent rijden. We hadden al langer plannen om een reis te maken door de curieuze herinneringen van comedian Wouter Deprez. Voor ‘Grote mensen die ik kende toen ik klein was’ werd de historische refter van de Sint-Pietersabdij omgetoverd tot zijn geboortedorp. 

Getooid met koptelefoon en audiogids (in ’t Wesvlams) rolden we op bureaustoelen langs de verschillende personages met hun eigen decor. Het luisteren was genieten en meer dan eens lachen terwijl het plafond van de zaal ook zeer indrukwekkend was.

En nu we dan toch in die Sint-Pietersabdij waren namen we daar ook nog wat foto’s en na de tentoonstelling liepen we de naastgelegen kerk ook nog eens binnen. Daarna was een warme chocomelk in een verregend en koud Gent ook een strak plan.

Het aanhoudende slechte weer deed me dinsdagavond besluiten om toch maar mijn vrijwillige shift te gaan doen woensdag. De sneeuw was allesbehalve een uitnodiging voor nog eens een dagje weg.

Na het werk begon ik opnieuw te kijken om een paar dagen weg te plannen. Ik zit namelijk nog met een tegoedbon van de Franse spoorwegen van een afgeschafte TGV vorig jaar, helaas vervalt die binnen een aantal weken en zijn er al twee tripjes met de dochters gepland in die tijd. Het plannen ging me niet goed af, mijn lijf protesteerde ook (al een eeuwigheid verkouden, hoesten, keelpijn) en hoewel het lief to the rescue kwam, hadden we er op een gegeven moment genoeg van. De onzekerheid van eventueel nog Franse stakingen en de kans om weer een hotel niet terugbetaald krijgen heeft ons doen besluiten om de bon niet op te maken. My mistake, ik had die vorig jaar al moeten gebruiken natuurlijk.

Maar we zouden nog in Bordeaux geraken verzekerde het lief me en dat gebeurde vandaag al, een beetje anders wel en op minder dan een kilometer van zijn voordeur. We zaten daar goed en genoten van een lekkere lunch en mekaars gezelschap. 

Weer een regendag maakte dat we ons vertier in de namiddag weer binnen gingen zoeken in een groot tuincentrum in de buurt waar buiten bloemen en planten ook binnenhuisinrichting, huishoudgerief en kleine en grote kitsch te vinden waren. Ik deed graag mijn portemonnee open voor nog een extra kamerplant (die kan je toch nooit teveel hebben toch, bezie mijn happy smoeltje), drie planten voor de tuin, een aardbeiplant, wat kiemgroenten, en 4 bamboe tandenborstels.

En nu zit ik vóór 21u op de bank dit stuk te typen. Was het omdenken niet nodig geweest zaten we nog op de trein.

Het had mooi kunnen zijn, onze eerste keer samen op reis, maar het alternatieve traject samen was dat ook!