Zondag: Zondagen zijn voor traag wakker worden, lang douchen en samen ontbijten. Toen we buiten kwamen met de hond, scheen de zon ons tegemoet. Geen straf dus om een wandeling te maken. Al kregen we op de terugkeer toch een bui over ons en bleef de rest van de dag nat. ’s Middags kookte het lief op verzoek voor zijn dochter. Een laat verjaardagsgeschenk. Naar huis fietsen was nat en koud. Tijd voor mijn pyjama en een dekentje en de laatste hand leggen aan het verslag van vorige week.

Maandag: Lange werkdag en deze vraag in de namiddag: “gaan vrijwilligers hier niet met pensioen misschien?” De man zei het al lachend, mijn twee 70+ collega’s en ik weigerden ons beledigd te voelen.

Dinsdag: Gat in mijn memorie wat overdag betreft. Lees: lui geweest waarschijnlijk 🙂 De combinatie boeken luisteren en haken is hier nogal een hit. Ik las trouwens een boek dat zich deels in Kortrijk en omgeving afspeelde om daarna een internationaal verhaal te worden dat zou eindigen in Nieuw Zeeland. In de late namiddag kwam het lief, maakte ik quiche (de combi net eieren gekocht en de kippen die weer beginnen leggen zorgde daarvoor) en gingen we nog wandelen.

Woensdag: half dagje werken. Bestekken blinken, automaten aanvullen, tafels proper maken. No-brainer. In wat tegenwoordig ‘Buda galerij’ heet zijn de schilderijen die er al een tijd hingen (van bewoners en familie van) vervangen door portretten van mensen met dementie. Er zitten mooie beelden bij!

De namiddag was voor een nieuwjaarsbezoek aan mijn meter en peter (zus van mijn mama, broer van mijn papa). Simpele gezelligheid bij twee tachtigers, meer moet dat niet zijn.

Donderdag: vrije dag die ik toch wat nuttiger gevuld kreeg met obligaat poetsen en dito naaien. Voor jongste een broek wat meer rek geven in de taille, voor het lief een ooit duur gekocht fluo loophesje voorzien van nieuwe elastiek en klittenband om het vast te maken. In de vooravond kwam jongste af en later gingen we samen naar de nieuwjaarsreceptie op het werk (zij vrijwilligt ook af en toe samen met de mama). We bleven daar niet langer dan nodig, ik hou eigenlijk niet zo van al die verplichtingen. Speeches, een glas drinken, belegde broodjes, enfin je weet wel. En spijt hebben van te voet ernaartoe gaan op hakken, dat ook.

Vrijdag: weer een halve dag werken, ’s middags nog samen met jongste lunchen, haar met mijn fiets naar het station laten fietsen, terwijl ik meewandelde. De combinatie van nieuwe schoenen en gigantische blaren maakte dat ze daar heel blij om was.

Eens thuis kwam het lief af. Ik had namelijk weer een andere kast gekocht voor in de hal en die moest afgehaald worden. Oorspronkelijk zou ik dat alleen doen, hulp vragen is zo niet mijn stijl, maar hij had aangeboden om mee te gaan. De verkoper had beloofd dat de kast gedemonteerd zou zijn, maar wat hij er niet bij vertelde was dat bepaalde delen niet uiteen gingen. De voorziene platte panelen waren dus zo plat niet. Dat we die gingen halen met het lief zijn wagen (kan lengtes van 2m vervoeren, maar heeft geen lage laadvloer zoals de Clio) was niet zo’n strak plan, de kast kon dus niet helemaal mee. We moesten dus nog eens terugkeren met mijn auto. De brandstof is goedkoop zeker? Enfin, we konden er allebei mee lachen, het was geen relatiecrisis waard en hij heeft meteen mijn rare ideeën om mijn huis in te richten begrepen. Tot zover zelfs dat we de kast misschien wel samen gaan opknappen (verfproject). Misschien breng ik dat nog wel eens in beeld, maar we wachten op iets warmer weer om in de garage te staan schilderen.

Zaterdag: Begon met een wekker die om 7u stond. Het lief is samen met zijn familie het ouderlijk huis aan het leegmaken en daar moest dus verder mee gedaan worden. Dat zijn wagen leeg zou zijn was dus een strak plan en daar moesten we nog werk van maken omdat de onderdelen van de kast daar nog in zaten. Eens hij vertrokken was sprong ik direct op de fiets naar de supermarkt. ’s Morgens tot de conclusie komen dat er geen koffiepads meer waren, maakte dat dringend. Niet dat ik geen kan koffie gezet heb in de plaats. En het was verdorie koud op de fiets!

Na de middag vond ik koud weer en een diepvriezer met een te groot gehalte aan ijs (zonder room) aan de randen een opportuniteit. De inhoud kon buiten op het terras wachten terwijl het toestel ijsvrij gemaakt werd. Eens dat gedaan en de Bowie-pootjes van de vloer gedweild, ruilde ik weer van woning. En alweer was die fietsrit een koude bedoening! Niet dat we daarna nog niet gingen wandelen ook. Het was een week met te weinig beweging in. Onze voorgenomen grote fietstocht per week ging niet door, dus goed ingeduffeld gingen we toch een toer doen in De Gavers. Maar niet vooraleer eerst nog voor pannenkoek en koffie te gaan, die calorieën wandelden we er daarna wel weer af. ’s Avonds werd het lief ‘chef’ en zette een meer dan lekkere maaltijd op tafel. Zo verwend ik… Ik paste later op de avond voor het toertje met Bowie voor zijn avondboodschap, maar kroop liever onder een dekentje op de bank. Er was nog meer plaats onder dat dekentje, dus daarna deden we dat met twee, gepast uiteen door scheidsrechter Bowie die bovenop dat deken plaatsnam. We zouden maar eens ongepast gedrag moeten vertonen zeg 😉