Gisteren startte de jaarlijkse week van de vrijwilliger. Had je mij pakweg 15 jaar geleden gezegd dat ik ooit vrijwilligerswerk zou doen, ik had smalend gevraagd wanneer de dagen dan 48 uur zouden hebben.
Maar kijk, het kan verkeren. Het leven liet me na het hemelvaren van de wederhelft met pensioen gaan op mijn veertigste. Een keuze die de enige juiste was voor de kinderen (toen 9 en 13 jaar). Voor mezelf in eerste instantie ook wegens emotioneel en lichamelijk (niet slapen en zo) op mijn tandvlees. Later was dat pensioen een vergiftigd geschenk in de zin van het gevoel hebben er niet meer bij te horen, geen plaats meer te hebben in de maatschappij, vaak ronduit lui of dom bevonden worden. Al zat dat laatste waarschijnlijk voor 80% zo in mijn hoofd.
Het geschenk was anderzijds financieel niet zo giftig. Ik was nog ‘van de goeie’ toen ik in 2009 alleen viel. Hoewel van de goeie zijn in de context van een partner afgeven door de dood (zelfs al wilde die niet deugen) natuurlijk een zeer vieze smaak heeft. Ik kreeg wat heet een ‘overlevingspensioen’ (dat is bij mij het minimum, zo’n pensioen wordt berekend op de loopbaan van de partner en vermits die van mij maar 44 werd en geen grootverdiener was…) de kinderbijslag (nu groeipakket) werd verdubbeld (halve wezen waren/zijn? gelijkgesteld als wezen), openbaar vervoer werd stukken goedkoper, gezondheidszorg idem dito en later hebben de kinderen kunnen studeren met een beurs waardoor ze alle mogelijkheden gekregen hebben. Straks kijk ik wel naar de Zevende Dag op TV omdat de afbraak van dat sociaal stelsel een topic is. Zangeres/schrijfster Hannelore Bedert, zelf weduwe heeft op dat vlak de koe de bel aangebonden.
Maar het gevoel van niet meer meetellen in de maatschappij, de wereld die precies niet verder meer reikte dan mijn huis, tuin, dorp, gezin, familie bleef natuurlijk op mij wegen.
Het simpele “ga dan weer uit werken” was plots zo simpel niet meer. Cumuleren met een pensioen stond gelijk aan alles aan de belastingen geven en alle hierboven opgesomde voordelen (behalve de kinderbijslag) weer moeten afgeven. Met enkel een middelbaar diploma kon ik onmogelijk een inkomen genereren om de kinderen nog evenveel kansen te geven. Laat staan dat ik dan nog een aanwezige mama kon zijn ook met én gaan werken en voor de rest een heel huishouden en tuin in goeie banen leiden. De kinderen melden me nog heel vaak dat mijn aanwezigheid veel gedaan heeft in die periode.
Vermits de staat zo goed voor mij was (en is), is er dus plaats en tijd gekomen om wat terug te doen voor de maatschappij.
Ondertussen ben ik al 11 jaar vrijwilliger en daar zijn al wat jobs gepasseerd. CM Mobiel was 10 jaar een constante, tussenin was er ook nog Kind&gezin, was ik al eens van dienst op de scholen van de kroost (van meegaan op uitstap tot bardienst op een galabal), werkte ik hier in Kortrijk voor ‘De Deelfabriek’ en heb ik drie jobs die nu, of nog niet gestart zijn door de pandemie of op een heel laag pitje staan.
Vrijdag mocht ik al eens proefdraaien in Buda/Alta. De cafetaria van een woonzorgcentrum en de bijhorende winkel voor afhaalmaaltijden en (nu door de pandemie, anders ter plekke te nuttigen) meeneemdranken en snacks. Ik was daar bovendien belachelijk nerveus voor.
Want dat doet niet meer werken met mij, maken dat ik het gevoel heb niets meer te kunnen. Alsof ik geen tafel zou kunnen ontsmetten, een koffie kon maken of met een horeca-kassa werken.
Wel kijk, ik kon dat uiteraard allemaal wél en ik werd daar zo warm onthaald en de werkplek is zo heerlijk dat ik er helemaal opgeladen van thuis kwam. Ze mogen mij morgen en overmorgen en de dag daarna opnieuw bellen om in te vallen.
Blije vrijwilliger, ik!
VIEF 
Fijn dat je al die jaren toch iets gevonden hebt om je nuttig en aangenaam bezig te houden.
De vriendin van mijn schoonbroer (2x weduwe) werkt een aantal uren per maand zodat zij nog net haar weduwenpensioen niet verliest. Zij heeft het daar heel moeilijk mee gehad want haar werk was/is haar lust en haar leven.
LikeLike
Die 2x weduwe, slik, hoeveel moet een mens soms aankunnen?
En mijn werk was niet mijn lust en leven, gewoon een broodwinning (boekhouding), maar ik kan me dus voorstellen dat iemand die iets met veel passie doet daar ook een rouwproces bovenop het andere bij krijgt.
LikeGeliked door 1 persoon
Jij had ook de kinderen nog. Reden genoeg om thuisblijfmama te worden
LikeGeliked door 1 persoon
Je kunt het niet zien vanuit je woonstede, maar hier staat iemand recht van zijn stoel, kruipt op zijn tafel, strompelt recht, stuikt bijna met zijn kletskop tegen de luster en geeft je een daverend applaus, zoals het nog nooit tevoren heeft gedaverd. Echt heel dikke bewondering voor de manier waarop je het wegvallen van je wederhelft hebt verwerkt, het financieel hebt aangepakt en je kinderen hebt voorbereid op het leven.
Het gevoel ‘er niet meer bij te horen’ is een beestje waartegen je inderdaad moet vechten. Maar je hebt dit gedaan én overwonnen. Knap, mevrouw de vrijwilliger, en chapeau !!!
LikeGeliked door 1 persoon
Kom zeg, zoveel tralala… Maar merci!
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, nee. Geen tralala, want ik kan écht niet zingen. Echt niet… En de rest is dik verdiend!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind het mooi en voor dat weduwenpensioen enzo hoef je je niet te excuseren. Je hebt de best mogelijke keuze gemaakt voor je kinderen. Geniet dus maar van je vrijwilligerswerk zoveel je kan. 👍💚
LikeLike
Dat ga ik doen.
LikeLike
Wat dat met een mens doet hé, niet meer kunnen/ mogen meedraaien in het systeem. Alsof zorgen voor je kinderen niet even of meer waardig zou zijn Mooi dat je hier op een andere manier, lees met vrijwilligerswerk, een prachtig antwoord op hebt. Xxx
LikeLike
‘Maar’ huisvrouw zijn is voor sommigen echt niet waardevol. Dat zegt in mijn ogen wel veel over dat soort mensen.
LikeLike
Precies!!
LikeLike
Je hebt meer dan je steentje bijgedragen, en dat doe je nog steeds. Het mooiste is toch dat je er kon zijn voor je kinderen en voor jezelf na zo’n zware periode. En op die manier kan en kon je er als vrijwilliger voor zovelen zijn. En als het een troost mag zijn… We moeten werken tot 67, maar dat is echt geen zegen hoor. Mocht het kunnen, ik stopte meteen en ging ook vrijwilligerswerk doen.
LikeLike
Dat laatste snap ik helemaal. Ik zie ook wel de voordelen hoor van de keuze te hebben wat ik wel of niet doe.
LikeGeliked door 1 persoon
Vief. Zo mooi. Meer woorden heb ik niet. Wel een beetje vochtige ogen.
LikeLike
Gij lieve!
LikeGeliked door 1 persoon
Alle respect. Voor mensen als jij mag doorlopend de “week” van de vrijwilliger gevierd worden.
LikeLike
Dankjewel.
LikeGeliked door 1 persoon
Bewonderingswaardig en heel zinvol. De pensioenleeftijd werd opgetrokken, ik dacht onmiddellijk aan alle organisaties die steunen op vrijwilligers en die het nu moeten stellen met minder mensen, terwijl daar zo’n prachtig werk wordt geleverd.
Ik las hier een stukje verleden van je, en ben beetje van de plank hoe moeilijk en toch heel mooi jij heel zware jaren moest invullen.
LikeLike
Hoe moeilijk valt met geen woorden te beschrijven. Hoe mooi de momenten waren die ik dankzij thuis zijn met mijn kinderen heb kunnen delen ook niet. Die twee hebben de balans voor ons drie denk ik in evenwicht gebracht.
LikeGeliked door 3 people
Heel heel mooi als je dat hier en nu mag zeggen!
LikeGeliked door 1 persoon
Je weet al dat ik hier enorm veel respect voor heb. 👍
LikeLike
Ja, en dat vind ik zeer waardevol.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi dat je wil teruggeven, dat je mensen en de maatschappij wil helpen. Superveel respect ❤️
LikeLike
Wie zou ik zijn mocht ik dat niet willen? Voor mij is dat vanzelfsprekend.
LikeLike
Vrijwilligerswerk: het is niet velen gegeven, vermoed ik. Het gros van de mensen denkt bij de term ‘werk’ aan “Hoeveel schuift dat?”.
Respect voor wat je doet, Vief. Echt.
LikeLike
De overheid schuift al in mijn richting, dus ben ik betaald.
LikeLike
Respect!
Ik ben ook al heel wat jaren (24 of zo) vrijwilliger. Nu even niet vanwege Corona, maar hopelijk van de zomer wel weer.
LikeLike
24 jaar. Top! Je haalt daar heel wat voldoening uit hé?
LikeLike
Amai Vief, zóveel respect voor jou! Gij zijt echt de max!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Mensen die hele dagen moeten werken voor evenveel pré zijn denk ik nog meer de max, maar ik snap je punt wel.
LikeLike
Fijn dat je vrijwilliger bent en dat zo leuk is. Ik denk je met je boekhoudkundige voorgeschiedenis ook wel veel verenigingen blij zou maken. Als ik ooit met pensioen kan, ga ik er ook terug voor.
LikeLike
Achter een bureau gaan ze mij vrijwillig niet gauw meer krijgen denk ik, na 21 jaar had ik daar echt wel meer dan mijn buik van vol. Gelukkig is er genoeg ander werk waar ze handen tekort hebben.
LikeLike
Je lijkt jezelf nog altijd lager in te schatten dan nodig en je zelfs ergens te excuseren voor de financiele bijval. Het was een recht he!
Zo rechtkrabbelen als jij deed… Ik weet niet of ik het zou kunnen. Respect!
LikeLike
Ik weet dat het een recht was, maar als ik soms hoor hoe alleenstaande ouders na een scheiding soms moeten sukkelen om rond te komen, en de puzzel van het gezin (opvang, tijd met,…) moeten leggen, dan is het verschil met mijn situatie toch groot.
Dat ‘ik weet niet of ik dat zou kunnen’ zou ik misschien ook kunnen gezegd hebben vooraf. Eens ik er alleen voor stond was er alleen maar een vooruit-knop precies. Het alternatief was immers ook op het kerkhof onder een steen kruipen, en dat was natuurlijk geen optie.
LikeGeliked door 1 persoon
‘Want dat doet niet meer werken met mij, maken dat ik het gevoel heb niets meer te kunnen’. Herkenbaar. Fijn dat je je plek gevonden hebt. Mijn vrijwilligerswerk en mijn gewone werk liggen stil momenteel door verschillende oorzaken. Ik hoop het spoedig op een of andere manier te kunnen hervatten.
LikeLike
Dat kan ik geloven. Ik duim met je mee dat je niet te lang meer moet stil zitten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik lees een heel mooi en sterk mens hier ❤️ Die onzekerheid mag je wel van je afschudden hè, dat blijkt – fijn om te lezen hoe blij jullie met elkaar zijn. Het zijn vaak de kleinste gebaren die het grootste teweegbrengen
LikeGeliked door 1 persoon
top! (die conclusie eh)
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind het echt straf dat gij dat doet. En echt, mocht het kunnen (en liefst onder betere omstandigheden want jij werd er natuurlijk zowat toe gedwongen), ik zou minder/niet gaan werken en ook vrijwilligerswerk gaan doen! Het lijkt me zoveel meer voldoening te geven dan mijn betaalde job nu. En zonder vrijwilligers zou onze maatschappij in elkaar stuiken! Goed bezig daar dus! 🙂
LikeLike